Publikacje prasowe

1. Zatorski Blues – opowiadanie o pięknej dzielnicy miasta dokonane przez trzech liderów lokalnych, w tym początkującego radnego (czyli mnie), Nowiny Gliwickie, 1999.
(...) Ogromna połać ziemi, tej za kolejowymi torami, dzieli od hałaśliwego i bogatego centrum czas odmierzany wskazówkami dworcowego zegara. Czas, który dla wielu płynie tak samo jak przed laty, nie niosąc zmian. Ale niesprawiedliwe byłoby sądzenie wszystkiego jedną miarą: choć dzielnicy trudno otrząsnąć się z piętna "zapomniana", próbuje, tarmosi się, zmaga z rzeczywistością. Jednak zmiany postępują bardzo powoli, bo wybudzić z letargu jest niezwykle trudno, bo przekonać, że można inaczej też nie łatwo.
Nie ma fabryk, zakładów, nowoczesnych technologii, nie widać gospodarczego boomu. Te, co były albo zlikwidowano albo sprywatyzowano - wielu ludzi straciło więc pracę. Michał Jaśniok radny z Zatorza sporządził listę atutów i słabości dzielnicy. Dla porządku, że był punkt zaczepienia do dyskusji. Jest radnym pierwszy raz: nie organizował tradycyjnej kampanii ze spotkaniami, wolał chodzić po domach, rozmawiać z ludźmi, poznać dzielnicę od kuchni, od środka. Próbować spojrzeć na nią oczyma tych, którzy są tu od dawna. -Dowiedziałem się wtedy różnych rzeczy, skarżono się, że nikt już dzisiaj o Zatorzu nie pamięta, że duże bezrobocie, bieda, że jest młodzież, której nikt nie potrafi mądrze zagospodarować wolnego czasu. Myślałem, że wspólnie coś zdziałamy, ale nic takiego się nie zdarzyło - mówi. Jaśniok ma dwadzieścia cztery lata i kończy studia w Akademii Ekonomiczej. Będzie bronił pracy magisterskiej z marketingu politycznego. - Jak dobrze sprzedawać wizerunek polityka, jego idee, programy. Każdy kandydat, czy to lokalny czy z pierwszych stron gazet, ma swoje dobre strony. Trzeba to wykorzystać, trzeba umiejętnie pokazać - tłumaczy. Praca radnego była ważnym impulsem do wyboru kierunku studiów, bo wiele się dzięki niej nauczył. -Zatorze - wielka dzielnica i wielkie problemy - mówi cicho. Mało radosna, ze smutnymi ludźmi, przeważnie starszymi, oglądającymi świat z perspektywy podwórkowej ławeczki. To zaledwie kilka minut jazdy samochodem do śródmieścia, ale kto chce tu inwestować czy otwierać biura? Wolą centrum albo północną część miasta, tam gdzie strefa, fabryki, nowe osiedla, drogi. - To nie do końca prawda - Jaśniok zaraz udowodni, że tak całkiem źle nie jest. - Na Warszawskiej powstanie centrum, gdzie znajdą siedzibę różne instytucje, będą poradnie, przeniesie się policja, pogotowie. Wie, że ludzie z Zatorza potrafią pokazać pazury: ostatnio w sprawie poszerzenia cmentarza Lipowego. - Były ostre walki, jedna grupa licytowała drugą ilością zebranych podpisów. Jednak potrafią się integrować, szkoda, że w tak konfliktowych okolicznościach. Może brakuje autorytetów, które popchną do działania, może potrzeba kilku zapaleńców? - zastanawia się. Ale o tych ostatnich dzisiaj coraz trudniej, bo obojętność, potrafi zabić w człowieku zapał i chęć zmieniania świata. Z dokumentu "Diagnoza problemów społecznych i wskazania do programu pomocy społecznej w Gliwicach" wynika, że spośród 25 tysięcy mieszkańców dzielnicy ponad 800 rodzin objętych jest pomocą społeczną. Najczęściej występujące zjawiska to: ubóstwo (58% liczby rodzin będących pod opieka socjalną), bezrobocie ( 46%), bezradność (14%), alkoholizm (12%). Nie plasują się jednak na ostatnich, najgorszych miejscach (...).
Lista Jaśnioka z dzielnicowymi słabościami : brak propozycji spędzania wolnego czasu dla dzieci i młodzieży, mnóstwo knajp, tanich restauracji, bardzo taniego piwa, sklepów alkoholowych, dewastacja Parku Leśnego, brak pomysłów na jego zagospodarowanie (Chyba, że za taki uznamy wycinkę drzew - mówi radny), brak sygnalizacji świetlnej przy zbiegu ulic Chorzowska , Poniatowskiego, Dąbrowskiego, groźna dyskoteka "Bravo"; od 25 lat nie ma przejścia łączącego dworzec PKP z Zatorzem. - To problem ostatniego półwiecza. Narzekamy na izolacje dzielnicy ale to właśnie brak takiego połączenia jest jej faktycznym powodem - mówi Jaśniok. Gmina twierdziła, że kolej jest przeciwniczką takiego rozwiązania, bo wyłączone zostaną tory, kolej - że to gmina spowalnia proces, bo nie daje pieniędzy. I tak przez lata. - W tym rejonie jest mnóstwo wypadków. Kiedyś stałem tam tylko godzinę, od 7 do 8 rano, przez tory skracało sobie drogę prawie osiemdziesiąt osób - Jaśniok nie ma wątpliwości, że przejście należy zbudować jak najprędzej. I stało się: gmina zdecydowała, że da pieniądze na modernizację. Przewidziano dwa etapy realizacji inwestycji: pierwszy to projekt techniczny (w 2000 roku za 200 tys.), kolejne - w następnych latach aż do zakończenia w 2004. Całość będzie kosztować 10 mln.
- To najważniejsza inwestycja dla dzielnicy - podkreśla Jaśniok. Ma też pomysły na uaktywnienie dzielnicy: klub dla młodzieży, gdzie można sprzedawać napoje, gazety, słodycze. - Działalność gospodarcza na małą skalę, ale ucząca odpowiedzialności". Niewielkim nakładem zagospodarowanie czasu dużej grupy młodych ludzi bez perspektyw na coś lepszego - dodaje Jaśniok

2. Made in Gliwice – o stronie internetowej Urzędu Miasta, która na mój wniosek znalazła się pod lupą najpierw Komisji Kultury i Promocji, a potem Komisji Rewizyjnej, Nowiny Gliwickie, 2004.
Rozdysponowanie prawie dwumilionowego budżetu Biura Promocji budzi spore emocje u grupy gliwickich radnych z SLD. Zdaniem Piotra Popiela. naczelnika Biura jest to bezzasadne. - Nie twierdzę, że 1,8 miliona jest małą kwotą. Ale to 0,3 procent miejskiego budżetu. Kilka lat temu biuro zajmowało się tylko promocją. Od tego czasu sytuacja bardzo się zmieniła, zadań przybyło więc i nasz budżet wzrósł. Zresztą każdemu zadaniu przypisane są konkretne wydatki, a wszystko zapisane w uchwale budżetowej - komentuje pretensje radnych Piotr Popiel. Innego zdania są osoby z komisji kultury i promocji. Biuro podlega prezydentowi miasta, ale komisja ma prawo do oceny jego pracy. I nie jest ona dobra. Michał Jaśniok i Sławomir Nowak (niezależny członek komisji) nie kwestionują potrzeby jego istnienia. Promocja miasta - ich zdaniem - jest ważna. Kwestionują natomiast sposób wykorzystywania pieniędzy (...). Michał Jaśniok i Sławek Nowak z komisji kultury i promocji są zgodni co tego, że bez promocji ani rusz. Ale dlaczego tak duże pieniądze są źle wykorzystywane? Dlaczego co innego zapisuje się w uchwale budżetowej starannie dopieszczanej, a później koryguje i przesuwa tak, że to, co zakładano ma się nijak do rzeczywistych działań? Takie pytania chodzą po głowach radnych za każdym razem gdy przyjdzie im oceniać pracę Biura. - Zaraz wytłumaczę: budżet miejski uchwalany na sesji to jedna z ważniejszych gminnych uchwał. Ustalamy i zadania i pieniądze jakie na nie przeznaczamy. Potem - tak dzieje się nagminnie w przypadku Biura Promocji - już w trakcie roku dokonuje się przesunięć, bo jakieś zadanie pozostało w sferze pomysłu, a przecież trzeba zagospodarować pieniądze, bo uciekną - radny Jaśniok jest wyraźnie zaniepokojony takimi działaniami Biura. Jako przykład podaje tablice informacyjne, które miały się pojawić w różnych punktach miasta. Były na to pieniądze w budżecie biura, ale koncepcja upadała. Przesunięto więc środki na aktualizację serwisu internetowego. Jaśniok nie jest zadowolony z pracy biura z co najmniej kilku powodów: to bodaj najliczniejszy wydział urzędu. - Kiedyś wystarczały dwie osoby teraz jest trzynaście - komentuje. Po drugie radni dowiadują się o poczynaniach biura jako ostatni i często post factum, po trzecie nie ma żadnej kontroli nad tym co ono robi. - Kiedyś spróbowaliśmy wprowadzić kilka drobnych poprawek do uchwały dotyczącej budżetu biura to zaraz podniósł się krzyk, że to personalny atak - dodaje Jaśniok. - Ciągle słyszymy o kryzysie, o dziurze i oszczędzaniu. Może warto to także odnieść do Biura Promocji. Jeszcze się nie zdarzyło by wykazali nie wykorzystane środki.

3. Oni wychodzą na prostą – o Punkcie Aktywizacji Bezrobotnych w Gliwicach, Dziennik Zachodni, 2006.
Wręczenie świadectw ukończenia kursu „Wyprowadzić na prostą” w Punkcie Aktywizacji Bezrobotnych, prowadzonym przez Towarzystwo Przyjaciół im. Brata Alberta, było wczoraj okazją nie tylko do gratulowania wytrwałym kursantom. Dziesięć osób, które kończyły kurs komputerowy dostało wczoraj szansę na nowe, zawodowe perspektywy (...). Słowa uznania pod kierunkiem Jana Sznajdera, szefa gliwickiego Towarzystwa im. Brata Alberta i wszystkich koordynatorów programu popłynęły z wielu stron. Radny Michał Jaśniok, przewodniczący Komisji ds. Rodziny i Polityki Społecznej bardzo wysoko oceniając te poczynania życzył, aby lokalni politycy nie przeszkadzali w takich inicjatywach.
- Mogę państwa zapewnić, że radni trzymają kciuki za aktywnych i sprzyjają takim inicjatywom – podkreślał Jaśniok.

4. Wypowiedź autorska o problemie korupcji, Nowiny Gliwickie, 2003.
Większość politycznych ugrupowań w Polsce, w związku z informacjami na temat afer, w które zamieszani są politycy na różnych szczeblach zarządzania, przeżywa kryzys swojego wizerunku. Ugrupowania te zrzeszają wiele setek (a nawet tysięcy) członków i do tej pory nie wypracowały skutecznych metod przyjmowania w swoje szeregi osób o nieposzlakowanej opinii. Taka weryfikacja następuje z konieczności już po fakcie, kiedy okazuje się, że polityk znalazł się w ostrym konflikcie z prawem. Właśnie tak stało się w przypadku lokalnych działaczy SLD w Starachowicach, podejrzewanych o wyłudzenia odszkodowań oraz w przypadku szefa klubu radnych i członka Prawa i Sprawiedliwości w Żorach, osadzonego w areszcie pod zarzutem wyłudzenia ponad 170 000 zł pod pretekstem prowadzenia działalności charytatywnej. Te dwie sprawy miały miejsce w podobnym czasie i jest ich bez wątpienia więcej. Wpływają one na negatywny odbiór nie tylko ugrupowań, o których w danej chwili pisze prasa, ale przede wszystkim pogłębiają niechęć Polaków do uczestnictwa w życiu publicznym. Wiarę w to, że polityk może być uczciwy i że warto w wyborach głosować na swoich przedstawicieli, wykazują już tylko nieliczni. Ten zły osąd krzywdzi np. wielu samorządowców, którzy z korupcją i matactwami nic nie mają wspólnego. Afery te, pomimo że dotyczą lokalnych struktur partii oraz poszczególnych działaczy, bardzo istotnie zakłócają wizerunek danego ugrupowania na każdym poziomie jego działalności Jakim „orężem” dysponują mieszkańcy, by uchronić się przed korupcją w swoim mieście? Do dyspozycji posiadają pięć władz: (1) sądowniczą, (2) ustawodawczą, poprzez swoich reprezentantów w Sejmie, Senacie, Sejmiku Wojewódzkim i Radzie Miejskiej, (3) wykonawczą - Rząd RP i Prezydenta Miasta, (4) media obywatelskie oraz (5) organizacje pozarządowe, np. te działające na rzecz praw obywatelskich. Wydaje się, że najbardziej zdeterminowane w walce z korupcją są dwie ostatnie, gdyż de facto nie są organami władzy publicznej. W ostatnim czasie w życie weszła jednak ustawa o jawności życia publicznego, która umożliwia wszystkim mieszkańcom posiadanie wglądu w pracę Urzędu Miasta i poszczególnych radnych na każdym etapie ich działalności. To nowość dająca mieszkańcom nie tylko możliwość wpływu na decyzje swoich przedstawicieli, ale udostępniająca bardzo istotne narzędzie kontroli. Sesje Rady Miasta, a także posiedzenia komisji, są jawne i może w nich brać udział każdy mieszkaniec miasta zadając wiele nawet bardzo dociekliwych pytań. Dzięki intensywnej pracy dziennikarzy i coraz skuteczniejszej pracy Policji tegoroczne lato nie jest dobrym okresem dla biznesmenów, występujących pod szyldem partii politycznych. Sądzę jednak, że uważne obserwowanie przez mieszkańców pracy radnych i urzędników, dokładne patrzenie im na ręce, weryfikowanie corocznie składanych zeznań majątkowych, jest sposobem wielokrotnie skuteczniejszym, by wyeliminować z publicznego życia osoby skorumpowane. Jeżeli mieszkańcy z takiego prawa nie korzystają, to świadomie godzą się na kolejne rozczarowania, które przynosić im będą znani wyłącznie z kolorowych plakatów wyborczych „politycy z o.o.”.

5. Wypowiedź autorska o losach wniosków społecznych kierowanych do budżetu miasta, Nowiny Gliwickie, 2003.
W nawiązaniu do relacji „Nowin Gliwickich” z ostatniej Sesji Rady Miejskiej w Gliwicach poświęconej budżetowi miasta na 2003 rok pragnę wyjaśnić, jaki los spotkał wnioski odnoszące się do sfery społecznej, zgłoszone przez radnych i komisje branżowe. Zawarta w artykule informacja jest bardzo nieprecyzyjna i może wprowadzać w błąd. W toku dyskusji nad Wieloletnim Planem Inwestycyjnym oraz projektem uchwały budżetowej m.in. Komisja ds. Rodziny i Polityki Społecznej wnioskowała o: (1) modernizację CO w Domu Dziecka nr 2, (2) przyspieszenie realizacji Centrum Interwencji Kryzysowej, (3) dostosowanie sali gimnastycznej w SP nr 1 do potrzeb osób niepełnosprawnych, (4) prowadzenie tzw. badań przesiewowych w ramach bilansu 4-latka przez jednostki służby zdrowia, (5) prowadzenie diagnozy i późniejszej terapii 4-latków z problemem o podłożu psychologicznym przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną, (5) nieodpłatny wstęp na baseny dla osób niepełnosprawnych, (6) możliwość nieodpłatnego korzystania przez młodzież z miejskich obiektów sportowych. W wyniku konsultacji pomiędzy radnymi, komisjami Rady a kierownictwem miasta, Prezydent Miasta na sesji zadeklarował, że wszystkie powyższe wnioski będą realizowane w bieżącym roku (niektóre z nich będą wymagały doprecyzowania). Żaden klub radnych, w szczególności SLD – co sugeruje autor, żadna komisja branżowa, ani też grupa radnych oczywiście nie wycofała się ze swych społecznych propozycji – przeciwnie: dzięki woli osiągnięcia porozumienia, udało się Radzie Miejskiej oraz Prezydentowi Miasta wypracować kompromis. Nie znalazły uznania Prezydenta natomiast dwa wnioski zgłoszone przez radnych: (1) rozszerzenia zakresu dożywiania dzieci w szkołach podstawowych i gimnazjach (zdaniem Prezydenta wnioskodawcy nie zaproponowali czytelnego rozdziału pieniędzy na to zadanie) oraz (2) dodatkowego dofinansowania gliwickich szpitali w sprzęt medyczny. Warto jednak zaznaczyć, że na swoich spotkaniach komisje Rady Miejskiej zajmą się doprecyzowaniem tych wniosków i – jeśli wszyscy włodarze miasta wykażą dalszą wolę współdziałania – istnieje szansa, że te zadania również zostaną przyjęte do realizacji. W tej sytuacji nie trudno dostrzec, że przyjęty 27 lutego budżet miasta Gliwice na 2003 rok wprowadził zupełnie nowe zadania w ramach lokalnego systemu polityki społecznej, których pierwsze efekty powinny być znane w przyszłym roku.

6. O bezpieczeństwie dzieci na przejściach dla pieszych, Dziennik Zachodni, 2005.
Radni Michał Jaśniok, Iwona Filar i Krystyna Sowa zwrócili się do prezydenta Zygmunta Frankiewicza o zatrudnienie tak zwanych asystentów drogowych na przejściach dla pieszych, którymi często poruszają się dzieci. Chodzi zwłaszcza o przejście na ulicy Daszyńskiego, uczęszczane przez uczniów Szkoły Podstawowej nr 10. Zdaniem mieszkańców, szeroka droga zachęca kierowców do mocniejszego naciśnięcia pedału gazu. Szkoła już dwukrotnie kierowała do gliwickiego magistratu pisma z prośbą o instalację sygnalizacji świetlnej, które zostały jednak odrzucone. ∑ po raz pierwszy pisał o tym problemie 19 stycznia. Niecałe dwa miesiące później, w pobliżu szkoły, pędzący polonez potrącił idącą na lekcje 10-letnią Dominikę (pisaliśmy o tym 23 marca). Szczęśliwie dla dziecka, samochód odrzucił ją na chodnik i skończyło się tylko na potłuczeniach. Uratowała ją gruba puchowa kurtka. – To oburzające, że urząd nic nie robi w tej sprawie. Często dochodzi tu do podobnych zdarzeń. Nie pomagają apele szkoły ani mieszkańców – mówił oburzony ojciec Dominiki. Zdaniem rodziców, policja doskonale wie o występującym na tej trasie problemie. Pierwsze słowa przybyłego na miejsce policjanta brzmiały podobno: „znowu Daszyńskiego?”. Wreszcie podjęto decyzję o zainstalowaniu sygnalizatorów. Ale to nie wszystkich zadowala. 2 marca radni zwrócili się do prezydenta z interpelacją, by zamiast oświetlenia zatrudnić około dziesięciu osób długotrwale bezrobotnych w charakterze asystentów drogowych dla dzieci. Osoby te, popularne „stopki”, wyposażone w odblaskowe kamizelki i znaki „stopu”, czuwałyby na bezpiecznym przejściem dzieci na drugą stronę jezdni. – Koszt zatrudnienia osoby bezrobotnej od godziny 7.30 do 16. byłby wielokrotnie niższy niż koszt wykonania kolejnej sygnalizacji świetlnej. Naszym zdaniem zatrudnienie jednej osoby wraz z zakupem odzieży i sprzętu wyniósłby rocznie około 14 tysięcy złotych – twierdzi Michał Jaśniok. – Korzyści z realizacji programu pilotażowego są natomiast bardzo ważne – dzieci znalazłyby się opieką, rodzice także czuliby się spokojniejsi, a dziesięć rodzin borykających się od lat z problemem braku pracy znacząco poprawiłoby swoją sytuację materialną – argumentuje.

7. Wypowiedź autorska o becikowym, Nowiny Gliwickie, 2005.
Radni na przepisy wprowadzające tzw. becikowe powinni patrzeć w długiej perspektywie, tym bardziej, że trwają prace nad strategią polityki społecznej dla Gliwic na najbliższe 10 lat. Pamiętajmy, że becikowe jest pomyślane jako propozycja dla ubogich rodzin, w których dochód na osobę nie przekracza 504 zł. Jeśli zatem nowe przepisy okażą się skuteczne, to w tej grupie obywateli naszego miasta nastąpi wyraźna dynamika urodzeń. Szacuje się, że pełne odchowanie dziecka (najpierw pieluszki, zakup żywności, potem także podręczników, biletów do kina, dojazdów do szkoły, kieszonkowe dla pociechy) to 150 000 zł zakładając minimalistycznie, że rodzice sprawują opiekę nad dzieckiem do 18 roku życia. Wierzę, że gliwiczanie, którzy zdecydują się posiadanie dziecka zachęceni becikowym będą dobrymi rodzicami, ale wiem także, że dla wielu z nich wydanie pozostałych 149 000 zł nie będzie możliwe. Musimy zatem przygotować się do istotnych zmian funkcjonowania pomocy społecznej, przewidzieć konieczność wydatkowania ogromnych sum pieniędzy na nowe zasiłki, a nawet zapewnić nowe miejsca w domach dziecka. Musimy bowiem zakładać, że zdarzą się wyrodni rodzice, którzy zechcą urodzić dziecko tylko po to, by otrzymać 500-1000 zł w gotówce na „bieżącą konsumpcję”, a dalszy los ich potomka będzie dla nich nieistotny. Poselską propozycję traktuję jako nieprzemyślaną, a nawet niebezpieczną. Co oferowałbym w zamian? Tanie przedszkola, w których pracę angażowaliby się wolontariusze: zarówno licealiści, jak i osoby starsze na emeryturze, bony dla rodzin, bez względu na ich dochody, dające im możliwość objęcia swych pociech nieodpłatnymi szczepieniami, programami zdrowotnymi i edukacyjnymi, pomoc rzeczową (w naturze), nigdy jednak nie oferowałbym pieniędzy do ręki. Posłowie muszą zrozumieć, że ich kampania wyborcza skończyła się kilka miesięcy temu. Wprawdzie nowe wybory tuż-tuż, ale kupowanie głosów, i to w taki sposób, jest nieodpowiedzialne i na pewno nie tworzy jakiegokolwiek systemu polityki społecznej.

8. O społeczeństwie obywatelskim, Nowiny Gliwickie, 2005.
„Budujmy społeczeństwo obywatelskie” - hasło tyleż piękne, co niezwykle trudne w realizacji. To trochę tak, jak w tej popularnej piosence, w której do tanga trzeba dwojga. Budowanie nie może polegać na negowaniu, ośmieszaniu czy wyszukiwaniu marnych powodów prawno – formalnych. Budowanie powinno polegać na dialogu, współpracy a także kompromisach. Czy w Gliwicach mamy społeczeństwo obywatelskie? Z pewnością tak a jego wielkim kreatorem jawi się prezydent miasta. Ale medal, nawet najbardziej zaszczytny ma dwie strony. Zdaniem radnych Michała Jaśnioka i Ryszarda Malca jest wiele spraw pokazujących, że owszem budujmy, ale tylko zgodnie z planem jaki pasuje władzy. Inne – po większych lub mniejszych perturbacjach najczęściej przepadają w głosowaniu radnych albo w ogóle się w porządku obrad sesji nie pojawiają.

Ilustracją mogą być trzy, jak najbardziej obywatelskie przypadki – uchwała o konsultacjach społecznych, projekt uchwały o inicjatywie ustawodawczej mieszkańców, a także tworzenie niezwykle istotnego dokumentu, jakim jest Miejska Strategia Rozwiązywania Problemów Społecznych. Temat nie nowy, dogrywany przez wiele miesięcy, prezentowany przez grupę radnych, omówiony i przeanalizowany przez urzędowych prawników. Cóż z tego, skoro nie znajduje przychylności rady. – Jesteśmy już po burzliwej dyskusji na ten temat, która miała miejsce podczas sesji. Uchwałę odesłano do poprawki, a wypowiedzieć się na ten temat mają ci sami urzędowi prawnicy – Jaśniok jest zrezygnowany takim obrotem sprawy. Poszło m.in. o brak zapisu dotyczącego konsultacji z pomocą Internetu a także sprecyzowania roli rad osiedlowych . Poza tym i radni i prezydent stwierdzili, że konsultacje funkcjonują: były dwa razy i inicjatywa nie pochodziła tylko od prezydenta, więc element społeczny jest. – Najciekawsze jest to, że zdaniem części radnych nasz projekt... utrudniałby konsultowanie z mieszkańcami ważnych dla miasta spraw, innymi słowy „odwrócono kota ogonem” - komentuje Jaśniok. W tym przypadku chodzi o zmiany w statucie miasta – poszerzenie listy podmiotów mających inicjatywę uchwałodawczą. Dotąd miał ją prezydent, w nowej wersji dochodziłby rady osiedlowe i grupy liczące ponad 200 mieszkańców.
Szczególnie gorącą dyskusję wywołała ostatnia kwestia, przybierając wymiar sporu ideologicznego w stylu, jak należy rozumieć demokrację. Jaśniok – jeden z wnioskodawców uchwały – był zdumiony, gdy usłyszał od grupy radnych, że pomysł przyznania inicjatywy mieszkańcom to uwstecznienie demokracji. Były także wątki osobiste – sugerowano, że wnioskodawcy chcą na takich działaniach zbić swój polityczny kapitał i zabłysnąć. – Niektórym mieszkają się pewne kwestie, ale pozostawię to bez komentarza – mówi radny (...).
Michał Jaśniok stracił cierpliwość i złożył na prezydenta miasta skargę. Żaden radny jeszcze tego nie zrobił. Rzecz dotyczyła braku odpowiedzi w wymaganym przepisami terminie na jego interpelację a także niedotrzymania publicznie składanych obietnic w związku z opracowywaniem strategii rozwiązywania problemów społecznych. Jaśniok nie składał skargi ze względu na swój interes prawny – to też precedens. Dlaczego do tego doszło? – Ciśnienie środowiska gliwickich organizacji pozarządowych było bardzo duże. Odbierałem w sprawie strategii wiele telefonów. Niejasność sytuacji, niedostępność dokumentu – radni i organizacje nie miały wglądu nawet do wersji roboczej – budziło różne skojarzenia. NGO–sy chciały się wypowiedzieć, ale nie mogły, bo strategią zajmował się tylko zespół roboczy. Poza tym to bardzo ważny dokument jeśli chodzi o pozyskiwanie funduszy unijnych przez organizacje. Złożyłem więc interpelację, pytając w niej o przyczyny niedotrzymania, po raz kolejny, złożonej publicznie obietnicy przedstawienia do konsultacji społecznych tego dokumentu. I czekałem. Niestety, okazało się, że na próżno. Terminy przeszły a odpowiedzi nie było – opowiada Jaśniok (...). Na październikowej sesji radni skargę swojego kolegi odrzucili. Wpierw jednak wysłuchali obszernego tłumaczenia Andrzeja Karasińskiego, zastępcy prezydenta miasta. - Długo przekonywał radnych, że w kwestii strategii zrobiono bardzo dużo, że pośpiech mógłby zaważyć na jakości tego dokumentu. Swoje wywody poprał dwoma opasłymi tomiskami, w sumie liczącymi 400 stron. To był raczej zbiór życzeń, a nie strategia – Jaśniok wie co mówi, bo właśnie obronił pracę doktorską z tej tematyki. Wie jak buduje się dobrą strategię i jakimi prawami się rządzi. To co zobaczył, wcale nią nie było. – Tekst napisano dużym rozmiarem czcionki i z tego względu sprawiał wrażenie tomisk właśnie – dodaje radny. Jego zdaniem skarga sprowokowała pytanie: czy w polityce trzeba dotrzymywać słowa. Koledzy Jaśnioka głosując za jej odrzuceniem udowodnili, że nie. – Poza tym takie działanie pokazało, że w radzie jest pewien układ, że część radnych będzie broniła prezydenta. Nastąpił precedens, na dłuższą metę niebezpieczny – sprawę odrzucono, gdyż prezydent uznał, że nastąpiła nadrzędność – jakość dokumentu ważniejsza od obietnicy. To niebezpieczna ścieżka, która może zostać wykorzystana do „przepchnięcia” innych ważnych dokumentów. Jaśniokowa skarga ma i swoją dobrą stronę - wygenerowała szybsze działania związane ze strategią: dwa dni po sesji Jaśniok trzymał w ręku płytki z dokumentem roboczym. Miesiąc później, w grudniu strategia była gotowa i radni otrzymali jej tekst. – To dobrze przygotowany dokument, liczy tylko 50 stron i jest zrobiony zgodnie ze sztuką – mamy wstęp, analizę otoczenia, dziesięć merytorycznych zagadnień. Można powiedzieć, że teraz to strategia z krwi i kości, a nie zbiór luźnych myśli, jak to miało miejsce np. w przypadku strategii edukacyjnej.

9. Wypowiedź autorska o problemach demograficznych miasta, Nowiny Gliwickie, 2005.
Jestem przedstawicielem pokolenia, które w pewnym sensie przyczynia się do narastania problemu demograficznego. Młodzi ludzie mają dziś nie lada kłopot, by zapewnić swoim rodzinom funkcjonowanie w ramach jakiejkolwiek stabilności. Pracujemy po 12 godzin równocześnie ucząc się, uczymy się, by mieć potem jakąkolwiek szansę na pracę, którą zresztą można stracić w 2 tygodnie, w tym samym czasie spłacamy kredyty, czasem nie własne, lecz rodziców i bierzemy kolejne, chociażby na mieszkanie. No właśnie - mieszkanie! Czy można realnie myśleć o założeniu rodziny mieszkając w kawalerce lub z rodzicami? Tą wypowiedzią nie odkrywam niczego nowego, bo wszyscy widzą, jak jest. Ale proszę w imieniu wielu współczesnych dwudziesto- i trzydziestolatków o większą wyrozumiałość dla nas! Płodzenie licznego potomstwa nie jest problemem, ale zakładanie rodziny na tej za wszech miar miłej i demograficznie pożytecznej czynności seksualnej się nie kończy. Dzisiaj realizacja ścieżki: nauka – praca – rodzina – trwa po prostu dłużej.

10. Wypowiedź autorska nt. oceny półmetka kadencji prezydenta, Gazeta Wyborcza, 2005.
Na plus:
- wysoki autorytet osoby prezydenta, także poza Gliwicami,
- zarządzanie miastem poprzez wyodrębnienie i rozwój jego unikalnych cech, które zaczynają bardzo silnie odróżniać nas od sąsiadów, takich jak doskonały klimat inwestycyjny, rozwój nowoczesnej techniki, stworzenie centrum logistyki (ŚCL), strefy ekonomicznej (KSSE), pozyskanie Sądu Okręgowego, co w konsekwencji doprowadziło do uzyskania statusu miasta „wicewojewódzkiego”,
- otwarcie Centrum Ratownictwa Gliwice, czyli miejsca, w którym jednocześnie wypełniają dyżur dyspozytorzy straży pożarnej, pogotowia ratunkowego i policji; pomoc ofiarom wypadków udzielana jest dzięki temu błyskawicznie,
- utworzenie Gliwickiego Centrum Organizacji Pozarządowych, które po początkowym poważnym kryzysie rozwinęło się w tętniącą życiem placówkę łączącą ludzi,
- systematyczne podnoszenie kwalifikacji pracowników Urzędu Miasta, którzy dzięki temu mogą lepiej wykonywać swoje obowiązki.
Na minus:
- w ustalaniu priorytetów koncentrowanie się głównie na sferze inwestycyjnej, a nie społecznej miasta, co prowadzi do tego, że w „budżetowych bataliach” zdarzają się sytuacje, w których zadaszenie nad lodowiskiem lub oświetlenie stadionu sportowego stają się pozornie ważniejsze niż rozwój bazy sportowej w szkołach lub inwestycje w służbie zdrowia,
- przeprowadzenie prywatyzacji w szpitalach - pełnej napięć, błędów, zmieniających się jak w kalejdoskopie koncepcji i zakończenie jej powstaniem Szpitala Miejskiego Sp. z o.o.; ta ograniczona odpowiedzialność brzmi groźnie i wieloznacznie; w sprawie prywatyzacji wprawdzie wielokrotnie wypowiadali się prezydenci, dyrektorzy, kadra szpitali, radni, ale zwykłych pacjentów nikt nie spytał o zdanie,
- zarządzanie miastem bez planów strategicznych – Gliwice nie posiadają jak dotąd strategii pomocy społecznej, prawdziwego programu dla osób niepełnosprawnych, strategii służby zdrowia oraz edukacji, co powoduje, że wiele podejmowanych działań ma charakter wyrywkowy, oparty na zasadzie „gaszenia pożaru”, jeżeli pojawi się jakiś problem w którejś z tych dziedzin,
- prowadzenie inwestycji komunikacyjnych, które były zawsze stałym elementem obietnic wyborczych – obwodnicy nie ma, potem pospiesznie wymyślona została mała obwodnica centrum, ale też są problemy z jej realizacją, podobnie jak z utworzeniem trasy średnicowej; wprawdzie budowana jest autostrada, ale ta inwestycja prowadzona jest przez rząd polski,
- rozrost administracji, mnożenie korespondencji urzędowej w najbłahszych nawet sprawach; utworzenie wielkiego, anonimowego molocha, w którym ludzie utrzymują ze sobą kontakt pisząc do siebie pisma.

11. Wypowiedź autorska o prawie do swobody wypowiedzi, Nowiny Gliwickie, 2006.
Możliwość swobodnego głoszenia opinii przez radnego (posła, senatora), który dzięki temu może reprezentować swych wyborców, jest fundamentem demokracji. Rada Miejska w pierwszym z podjętych stanowisk uznała, że dr. Urbanowi wypowiedziano umowę w Szpitalu nr 1 dlatego, że miał odwagę głosić inne poglądy, niż te „oficjalne i jedynie słuszne”. Nie ma w tej sprawie znaczenia, czy była to umowa o pracę czy zlecenie – rozwiązanie umowy uznano za odwet. Pisemne stanowisko Prezydenta - a konkretnie jego pierwszy akapit - w moim przekonaniu tylko potwierdza, że tak właśnie się stało. Stanowisko Rady Miejskiej nie ma mocy sprawczej – jest jedynie wyrazem protestu przeciwko działaniom, które są po prostu skandaliczne. Drugie z podjętych stanowisk miało charakter ogólniejszy. Rada uznała w nim, że nie będzie tolerowała wywierania presji na samorządowców i stosowania wobec nich restrykcji za głoszone poglądy, bez względu na to, jaką opcję polityczną reprezentują. Jeśli kolejne takie próby nastąpią, również wtedy radni nie dadzą się zastraszyć, a ich protest będzie bardzo stanowczy. Z obydwu decyzji Rady Miejskiej powinni cieszyć się Gliwiczanie – są one sygnałem, że radni będą reprezentowali opinie mieszkańców, a nie będą milczeć w obawie, że np. stracą pracę.

12. Wypowiedź autorska o Strategii Rozwiązywania Problemów Społecznych w Gliwicach, Nowiny Gliwickie, 2006.
Prace nad Strategią Polityki Społecznej wkroczyły w decydującą fazę. Prezydent wraz z zespołem roboczym zaproponował tylko szkielet dokumentu, zatem to, jaka będzie faktyczna jego treść i znaczenie dla przyszłości miasta w dużej mierze zależeć będzie od radnych oraz liderów organizacji pozarządowych. Komisja ds. Rodziny i Polityki Społecznej przedstawiła 22 propozycje, będące wynikiem intensywnej współpracy z NGOS-ami. Odnieśliśmy się do jednego z 10 priorytetów strategicznych poświęconemu służbie zdrowia, przedstawiając koncepcję rozwiązywania problemów środowiska osób niepełnosprawnych. Skorzystaliśmy z ogromnej wiedzy dr Anny Franek, nad wieloma rozwiązaniami pracowała także Komisja Edukacji pod kierunkiem p. Iwony Filar oraz Komisja Doraźna kierowana przez dra Marka Kopałę. Omówię tylko jeden z przykładów ukazujący różnice, które zarysowały się między Prezydentem a radnymi. Prezydent proponuje, by „zwiększenie aktywności społecznej osób niepełnosprawnych” odbywało się poprzez „tworzenie warunków do zachowania samodzielności i niezależności” oraz „wyrównywanie szans na rynku pracy”. Dla Komisji ds. Rodziny takie slogany są niewystarczające. Zaproponowaliśmy zatem następujące przedsięwzięcia: (1) rozwój kompleksowego systemu rehabilitacji (od wczesnej interwencji u dzieci do rehabilitacji zawodowej osób dorosłych), (2) poszerzanie przestrzeni dla osób niepełnosprawnych, np. poprzez likwidację barier architektonicznych, wprowadzenie systemu słuchawkowego dla osób słabo słyszących w fotelach kina studyjnego, (3) wykonanie adaptacji lub utworzenie jednego budynku komunalnego dostosowanego do potrzeb osób z uszkodzonym narządem ruchu, (4) rozwój oferty towarzystw budownictwa społecznego odpowiadającej zapotrzebowaniu środowiska osób niepełnosprawnych, (5) budowę mieszkań chronionych, w szczególności dla osób starszych, (6) zatrudnienie asystentów osób niepełnosprawnych, w tym osób potrafiących porozumiewać się językiem migowym, którzy świadczyliby pomoc osobom niepełnosprawnym, gdy z pewnych powodów rodzina nie jest w stanie zapewnić niepełnosprawnemu właściwej opieki, a także pomagaliby osobom niepełnosprawnym w załatwianiu spraw urzędowych, (7) zakup nowych mikrobusów obsługujących ruch osób niepełnosprawnych oraz (8) upowszechnianie dostępu do Internetu dla osób niepełnosprawnych. Nawet ten jeden przykład pokazuje, że różnice podejścia do Strategii pomiędzy Prezydentem a Komisją są uderzające, Komisja ds. Rodziny opowiedziała się za wariantem „mniej sloganów – więcej konkretów”. Zasygnalizowaliśmy ponadto konieczność dalszej pracy nad wdrażaniem działań oraz ich kontrolą, gdyż te dwa fundamentalne etapy procesu strategicznego zostały przez Prezydenta zupełnie pominięte! Uważam, że potrzebna jest strategia z krwi i kości, a nie książka, którą można „odfajkować” i położyć na półkę. Cieszę się, że przedstawiciele zespołu roboczego, naukowcy z Politechniki Śląskiej podczas spotkania konsultacyjnego wykazali się ogromną otwartością i chęcią dalszej pracy nad dokumentem wielokrotnie podkreślając, że zgłoszone uwagi są cenne i zostaną w dużej mierze uwzględnione. To ważny sygnał, który może zachęcić większe grono osób (także czytelników Nowin) do dyskusji na temat przyszłości naszego miasta. Wszelkie nowe, mądre, kreatywne pomysły są na wagę złota.

13. Wypowiedź autorska o dokonanych zmianach w Strategii Rozwiązywania Problemów Społecznych w Gliwicach, Nowiny Gliwickie, 2006.
Strategia rodziła się w bólach, ale została wreszcie przyjęta. Jej nowa treść tylko w niewielkim stopniu przypomina to, prezydent zaproponował do uchwalenia w ubiegłym miesiącu. Komisja ds. Rodziny i Polityki Społecznej aktywnie włączyła się do pracy, zgłaszając łącznie kilkadziesiąt poprawek. 99% z nich zostało przez prezydenta uwzględnionych. Poprawiona Strategia została umiejętnie powiązana m.in. z narodowym planem rozwoju, strategiami wojewódzkimi i sektorowymi, analiza sytuacji społecznej została przedstawiona rzeczowo, podejmowane w jej następstwie decyzje strategiczne są logiczne, spójne, przedstawione w przejrzysty sposób. Kształt opracowania jest na tyle elastyczny, że w przyszłości łatwo będzie można wprowadzać niezbędne korekty. Trzeba przyznać, że pięcioosobowy zespół dokonujący ostatecznej redakcji uchwały wykonał dużo pracy i zebrał na sesji zasłużone gratulacje. Dzięki przyjętej przez radnych Strategii organizacjom pozarządowym łatwiej będzie pozyskać środki zewnętrzne (np. z Europejskiego Funduszu Społecznego), by realizować zadania w zakresie polityki społecznej. Przede wszystkim jednak Strategia daje możliwość tworzenia na jej postawie planów szczegółowych (sektorowych na poziomie operacyjnym), np. planowanych działań na rzecz osób niepełnosprawnych, rozwoju rynku pracy, edukacji, podnoszenia poziomu zdrowia. Innymi słowy radni przyjmując Strategię przyjęli podstawowe kierunki działania, a w nieodległej przyszłości czeka nas praca trudniejsza i jeszcze ważniejsza – wskazanie sposobów realizacji konkretnych zadań, czyli harmonogramu, niezbędnych środków, źródeł finansowania i realizatorów. Komisja powołała już zespół roboczy do opracowania jednego z takich planów – działań na rzecz osób niepełnosprawnych. Jeśli wysokie tempo prac zostanie zachowane, to nasza propozycja zostanie niebawem skierowana do konsultacji społecznych.

14. O sprzedaży alkoholu tuż koło bram gliwickich szkół, Dziennik Zachodni, 2006.
Korzystny dla handlowców projekt uchwały dotyczący sprzedaży alkoholu przegłosowali na ostatniej sesji gliwiccy radni. Zmniejszyli mianowicie wielkość stref objętych zakazem sprzedaży alkoholu. Zgodzili się, aby alkoholem wolno było handlować w odległości zaledwie 50 metrów od szkół, przedszkoli, placówek opiekuńczo-wychowawczych dla dzieci, kościołów i kaplic. W starej uchwale odległość ta wynosiła 100 metrów. Radny Ryszard Trzebuniak nie miał wątpliwości: inne rozwiązanie uderzyłoby w przedsiębiorców przez wiele lat obecnych na gliwickim rynku. A także w nich jako pracodawców. Nie brakowało radnych, którzy mówili, o jakie lokale chodzi. Że z tradycjami i o rozpijaniu młodzieży nie może być w nich mowy, bo właściciele pieczołowicie tego pilnują. A niektóre z tych lokali już zaczynały odczuwać skutki wprowadzonej w 2003 roku uchwały - wygasały im koncesje na sprzedaż alkoholu i miały problemy z uzyskaniem kolejnych.
Odmiennego zdania był przewodniczący Komisji ds. Rodziny i Polityki Społecznej Michał Jaśniok. Proponował, by spojrzeć na skutki głosowania nie tylko w kontekście interesów grupy przedsiębiorców - i to wcale nie tak licznej. Zasadnicza jednak wątpliwość była taka: dlaczego nie wypowiedziała się w tak istotnej kwestii Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych? Handlowcy zgodnie podkreślali, że Komisja do Spraw Rodziny chyba rodzin nie ma, skoro obstaje za czymś, co w efekcie kończyłoby się pozbawieniem miejsc pracy samotnych matek i innych osób obarczonych rodzinami. Zgoła inne zdanie ma Michał Jaśniok, przewodniczący komisji. W jego przekonaniu nie wolno posługiwać się populistycznymi argumentami, bo w istocie przegłosowana uchwała dotyczy interesu grupki przedsiębiorców. Na sprawę natomiast trzeba spojrzeć w skali całego miasta i interesu tych, którzy sami nie mogą jeszcze o sobie decydować - dzieci i młodzieży. Radni, którzy nie zgadzali się z projektem uchwały argumentowali, że w Gliwicach zaszły procesy odwrotne od tych, które dzieją się w kraju i w Europie, gdzie nie można alkoholi zachwalać na reklamach zewnętrznych, a w telewizji jego reklamy pojawiają się po 23. Jaśniok nie tylko był przeciwny temu, co się stało podczas głosowania. Poszedł dalej - zgłosił do protokołu votum separatum. Aby odciąć się od wszystkich skutków, jakie jego zdaniem, ta decyzja Rady niesie na przyszłość.
Mówi Michał Jaśniok, radny: Nie godzę się na to, aby rozwiązania systemowe były konstruowane pod kątem kilku podmiotów gospodarczych, których interesy mają być zabezpieczone. Musimy patrzeć na sprawę znacznie szerzej. Właściciele lokali twierdzą, że ograniczenie jakie niosła uchwała w poprzednim brzmieniu, spowodowałyby konieczność zwolnienia ich pracowników. Ten argument jest populistyczny. Czy w rewanżu mam kierować do nich matki, albo też całe rodziny, które trafiają do mnie, a ich życie zrujnował alkohol? Rolą Komisji ds. Rodziny jest zwracanie uwagi na to, jakie społeczne skutki przynoszą podejmowane uchwały. Kwestią budzącą wątpliwości nie jest w tym przypadku sprzedaż alkoholu dzieciom i młodzieży, bo ta sprawa została już uregulowana - to oczywiście przestępstwo. Problem, na który zwracam uwagę, ma charakter obyczajowy i dotyczy zgody na dorastanie najmłodszych mieszkańców miasta w bliskim sąsiedztwie alkoholu. Jestem pewny, że w dyskusji przedstawiłem punkt widzenia wielu osób, które już dzisiaj skarżą się na złą sytuację. Szkół, przy których tuż za płotem działąją lokale, czy też mówiąc wprost - knajpy - jest dużo, a za sprawą podjęcia tej nieszczęsnej uchwały może być ich więcej. Ciekawe, że nikt z autorów tego rozwiązania nie zadał sobie trudu, by spytać o opinię Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Głos tego gremium (złożonego ze specjalistów - pracowników pomocy społecznej, terapeutów, policjantów) jest bardzo ważny. Zabrakło go.

15. O współpracy miasta z organizacjami pozarządowymi, Dziennik Zachodni, 2006.
Pozarządowe Centrum Inicjatyw Społecznych sądzi się z Urzędem Miasta o 3 tysięcy złotych, które magistrat powinien zapłacić za zrealizowany przez CIS program "Starszy brat, starsza siostra". Smaczku sprawie dodaje fakt, że dwukrotnie miało już dojść do podpisania ugody, przy czym za każdym razem radca prawny magistratu wycofywał się. Ostatni raz kilka dni po tym, kiedy sam zaproponował ugodę (...) W ostatnim piśmie procesowym pojawiły się ponadto argumenty, których urząd do tej pory nie wytaczał, a są one nieprawdziwe. Choć sądzimy się o pieniądze, dowiedzieliśmy się, że nie przedstawiliśmy sprawozdania merytorycznego. Czemu więc wcześniej byliśmy za nie chwaleni? - zastanawia się Joanna Sarre, wiceprezes Centrum Inicjatyw Społecznych. Zaprosiłem na posiedzenie obie strony konfliktu oraz radcę prawnego magistratu. Na tym etapie nie chodziło nam tylko o sprawdzenie zasadności skargi, bo przede wszystkim chcieliśmy doprowadzić do kompromisu - mówi radny Michał Jaśniok, przewodniczący komisji. - Sądziliśmy, że się udało, spotkanie miało miejsce w Gliwickim Centrum Organizacji Pozarządowych, a jego szef podsunął pomysł, że skoro zakończył się rok budżetowy i nie można realizować zobowiązań, to sprawę można sfinalizować w drodze ugody sądowej. Jako komisja zawiesiliśmy więc postępowanie skargowe, licząc, że skoro strony się dogadały, to spór umrze śmiercią naturalną. Wkrótce dowiedzieliśmy się, że pomimo wcześniejszej zgody na ugodę sądową magistrat wycofał się przed rozprawą sądową. Wówczas CIS wystąpił z pozwem do sądu. Na niejawnym posiedzeniu sąd we wrześniu ubiegłego roku wydał Urzędowi nakaz płatniczy. Jednak ten odwołał się. Skarga wróciła więc na posiedzenie komisji ds. rodziny, która uznała argumenty CIS za zasadne. Uchwały w tej sprawie nie podpisał jednak radca prawny Urzędu Miasta. - Domyślam się, że nie bez znaczenia jest fakt, że radca reprezentuje jedną ze stron postępowania: musiałby podpisać dokument uznający skargę na... swego pracodawcę - dodaje Jaśniok.. Ostateczną decyzję o uznaniu skargi CIS miała podjąć Rada Miejska. Michał Jaśniok dodaje, że doszło wówczas do kuriozalnej sytuacji. Radny miał bowiem odczytać treść uzasadnienia skargi, ale nie pozwolono mu z uwagi, że druk został... wycofany. Dlaczego? Bo sprawa toczy się przed sądem i radnym nie wolno odnosić się do spraw "w biegu". Kiedy uchwała stanęła na kolejnym posiedzeniu Rady Miejskiej scenariusz powtórzył się i znów skarga CIS została wycofana. Joanna Sarre podkreśla, że nie odczuła, by mimo wytoczenia armat, CIS był przez magistrat traktowany gorzej. Dostaje kolejne dotacje, przy czym... nieprecyzyjne zapisy zostały w umowie poprawione.

16. O sposobie prywatyzacji szpitali, Dziennik Zachodni, 2006.
Jak zarządzane są gliwickie szpitale, zwłaszcza zaś budząca najwięcej emocji "jedynka"? Wyniki finansowe wskazują, że choć problemów nie ubędzie z dnia na dzień, wychodzą na prostą. Remontowane, doposażane w nowoczesny sprzęt, przede wszystkim zaś - nie generują długów. Wypowiedzi radnych, którzy zwołali nadzwyczajną sesję w sprawie zwolnienia z "jedynki" radnego Tadeusza Urbana, wprawiły wielu naszych Czytelników w osłupienie. Bo dyskusja przerodziła się w sąd nad dyrektor Ewa Świderską, likwidatorem "jedynki". No to jak jest w tym szpitalu - dobrze czy źle?
Senator Jadwiga Rudnicka nigdy nie ukrywała słów krytyki dla gliwickiego samorządu. Stwierdziła nawet, że w Gliwicach jest trudniej i gorzej niż gdziekolwiek indziej. Inni radni twierdzą wprost - reklamowanie dokonań Świderskiej to marketing polityczny. Gorzej - propaganda. Należy do nich radny Michał Jaśniok. Tadeusz Urban i inni radni z PiS dorzucają łamanie praw pracowniczych i fatalną atmosferę, panującą wśród pracowników szpitala - bez względu na zajmowane stanowisko. Dotyczy to także kondycji finansowej pracowników, spowodowanej oszczędnościami, wprowadzonymi przez dyrekcję.

17. O uratowaniu przed likwidacją szkoły w Sośnicy, Dziennik Zachodni, 2006.
Euforia zapanowała wśród zgromadzonych w magistracie mieszkańców na wieść o wyniku głosowania nad zlikwidowaniem sośnickiej Szkoły Podstawowej nr 15. Radni nie zaakceptowali propozycji władz miejskich. "Piętnastka" i SP nr 21 nie zostaną więc połączone. - Nasza szkoła zostaje, wygraliśmy! - nie kryła radości Joanna Kozioł, matka dwójki dzieci uczęszczających do tej placówki. Dawno na sesji nie było dyskusji tak gorącej i emocjonalnej. Na miejscach dla mieszkańców przysłuchujących się obradom usiedli bowiem przedstawiciele rodziców i społeczności Rady Rodziców Szkoły Podstawowej nr 15 w Sośnicy. Ludzie wiedzieli bowiem, że losy "ich" placówki będą się bowiem ważyć właśnie na tej sesji (...) Argumentacja, przedstawiona przez prezydentów Jana Kaźmierczaka i Zygmunta Frankiewicza nie trafiła do rodziców zgromadzonych na sali. Troska o przyszłość i szanse na lepszy, życiowy start nie zostały zaakceptowane. Co ważne - nie przekonały także radnych na tyle, aby mogli oni przegłosować projekt uchwały zgodnie z intencjami miasta. (...) - Ile to kosztowało! Z naszych pieniędzy! - rozlegały się głosy z sali. Frankiewicz wyjaśnił, że było to dokładnie 3 tys. 118 zł. Konsultacja społeczna jednak nie powiodła się, odpowiedzi na list nie było wiele. Przeciwni pomysłowi radni - m.in. Michał Jaśniok - powiedzieli DZ po sesji, że inaczej być nie mogło, bo w liście nie było pytania, ale już konkretna teza, którą udowadniano.

18. O funkcjonowaniu taxi-busów dla osób niepełnosprawnych, Gazeta Wyborcza, 2006.
Magistrat nie wywiązuje się z obietnicy zapewnienia nam tańszego transportu - alarmują gliwiccy niepełnosprawni. Od 1 sierpnia miasto zawiesiło program, dzięki któremu mogli podróżować specjalnym mikrobusem. Samochód jest własnością miasta, które do jego obsługi wynajmowało zewnętrznego przewoźnika. Niepełnosprawni mieszkańcy Gliwic, niezależnie od pory dnia, mogli telefonicznie wezwać auto. Płacili tylko 80 gr za kilometr, resztę dokładał magistrat. Jednak szybko się okazało, że takie rozwiązanie nie funkcjonuje jak należy. Dostawałam coraz więcej sygnałów, że pod wskazany numer nie można się dodzwonić, a jak już się uda, to mikrobus się spóźnia nawet kilkadziesiąt minut. Ludzie notorycznie narzekali też na nieuprzejmość kierowców. Zdarzało się też, że kierowca odmawiał przyjazdu, tłumacząc, że mu się nie opłaca. Poza tym samochód był już naprawdę bardzo wysłużony - wylicza Janina Stoksik, szefowa Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych w Gliwicach.
Skargi przyniosły skutek i miasto w maju rozwiązało z nim umowę.
Jak się okazało, to był dopiero początek kłopotów. Przez miesiąc taxibusem jeździli na zlecenie kierowcy PKM-u, a od sierpnia samochód stoi na parkingu, bo magistrat nie rozpisał jeszcze przetargu na świadczenie usług transportowych. Jerzy Myczkowski, naczelnik wydziału zdrowia i spraw społecznych, tłumaczy, że wszystkiemu są winne względy proceduralne. - Po prostu trudno jest znaleźć przewoźnika, które spełnia wszystkie wymagania. Mogę zapewnić, że zrobimy wszystko, żeby ten problem jak najszybciej rozwiązać. Przygotowujemy się także do zakupu nowego mikrobusu, który zastąpi wysłużony pojazd. Jednak żadnych konkretnych terminów nie mogę na razie podać - mówi Myczkowski. Michał Jaśniok, przewodniczący komisji ds. rodziny i polityki społecznej, który rozpatrywał skargi użytkowników taxibusu. - Miasto powinno raczej samo pomyśleć o zatrudnieniu wykwalifikowanego kierowcy wraz z pomocnikiem. Specjalnie wyszkoleni w Ośrodku Pomocy Społecznej pracownicy to pewniejsze rozwiązanie niż szukanie na siłę jakiejś przypadkowej firmy - mówi Jaśniok.

19. O tym, jak to mieszkańcy części Zatorza stali się sośniczanami, Gazeta Wyborcza, 2006.
Gliwiccy radni, dzieląc na nowo miasto na okręgi wyborcze, przyłączyli część Zatorza do Sośnicy. - To jakieś nieporozumienie. My nie mamy nic wspólnego z Sośnicą - mówią mieszkańcy ul. Chorzowskiej. Skąd całe zamieszanie ze zmianą okręgów wyborczych? Dlatego, że gliwiczan jest coraz mniej. Od ostatnich wyborów liczba mieszkańców miasta spadła poniżej 200 tys. To oznacza, że skład Rady Miejskiej w następnej kadencji zmniejszy się o trzy osoby - z 28 do 25. Ta zmiana wymusiła również opracowanie nowej siatki okręgów wyborczych. O kształcie nowego podziału radni zadecydowali podczas ostatniego posiedzenia rady. Większość zmian nie wzbudziła kontrowersji. Oburzeni są tylko mieszkańcy Zatorza, mieszkający przy ul. Chorzowskiej oraz jej przecznicach. Trafili do jednego okręgu obejmującego Sośnicę i Ligotę Zabrską. - Przecież my nigdy nie byliśmy w żaden sposób nijak związani z Sośnicą. To całkiem inna część miasta. Może i wydaje się blisko, ale oddziela nas szerokie torowisko linii Katowice - Wrocław i rzeka Bytomka. Nawet dojechać nie ma jak, chyba tylko jeden autobus kursuje - mówi Stanisław Pera, który przy ul. Chorzowskiej mieszka od kilkudziesięciu lat. - Nic nas też nie łączy historycznie. Sośnica była kiedyś częścią Zabrza. Mieszkańcy obawiają się, że nie będą mieli szans na wybór własnego reprezentanta. W okolicach ul. Chorzowskiej mieszka jedynie 2000 mieszkańców, podczas gdy w Sośnicy i Ligocie Zabrskiej ponad 37 tys. Do podziału jest pięć mandatów. - Dojdzie do tego, że nasz radny będzie na co dzień mieszkał w Sośnicy i nie będzie miał z Chorzowską nic wspólnego - argumentuje Dorota Kubica, mieszkanka Zatorza. Takie rozwiązanie nie podoba się także Michałowi Jaśniokowi, radnemu z Zatorza: - To nie do pomyślenia, żeby wyrwać nagle główną ulicę i zrobić z niej dodatek do Sośnicy. Takie działanie to przykład przedmiotowego traktowania ludzi, którzy przez lata byli mieszkańcami Zatorza. Jakie zatem jest uzasadnienie takiego podziału na okręgi wyborcze? Według przedstawicieli gliwickiego magistratu, wszystkiemu winna jest dramatycznie szybko zmniejszająca się liczba mieszkańców Sośnicy. - Chcieliśmy, żeby podział na okręgi wyborcze był decyzją stałą. W ciągu ostatnich siedmiu miesięcy liczba mieszkańców Sośnicy zmniejszyła się o 450 osób. Przy dalszym spadku liczby mieszkańców w takim tempie wkrótce doszłoby do sytuacji, w której nie można by wyłonić nawet minimalnie wymaganej w jednym okręgu liczby pięciu radnych. I znów trzeba by dokonywać zmian. Stąd przyłączenie do okręgu ul. Chorzowskiej - wyjaśnia Joanna Lenczowska z Urzędu Miasta w Gliwicach. Takie wytłumaczenie nie przekonuje jednak mieszkańców. - Rozumiem, że wszystko się musi zgadzać z przepisami ordynacji wyborczej, ale przecież to chyba wybory są dla ludzi, a nie odwrotnie - denerwuje się Kubica.

20. Wypowiedź autorska o starcie w wyborach z listy niepartyjnej, Nowiny Gliwickie, 2006.
Gdy odwiedzam jako radny mieszkańców w ich domach i przedstawiam sprawozdanie ze swojej pracy, informuję także o podjętej decyzji. Słyszę wówczas – to dobrze, że wreszcie będziemy mogli głosować po prostu na Pana, nie wspierając wbrew sobie jakiejś partii politycznej. Podjąłem zatem decyzję trudną, ale oczekiwaną. Dziś nikt już nie ma wątpliwości, że partyjniactwo, szczególnie na szczeblu samorządowym, niczemu dobremu nie służy. Liczą się konkretni ludzie, ich zaangażowanie, uczciwość i realizacja programu wyborczego. Jest jeszcze drugi ważny powód – na listach tych znajdą się najbardziej znani społecznicy, liderzy lokalni, z którymi miałem przyjemność współpracować od lat. Skład tych list będzie dla wszystkich miłym zaskoczeniem. To właśnie idea tworzenia autentycznego ruchu społecznego, złożonego z ludzi wiarygodnych, a nie partyjnych działaczy, jest dla mnie najważniejsza i warto się w nią zaangażować.

21. Wypowiedź autorska o problemie biedy w Gliwicach, Nowiny Gliwickie, 2007.
Z problemem przejmującej biedy spotykam się często, bowiem kilka razy w tygodniu reaguję na prośbę spotkania się i przyjęcia interwencji. Z mieszkańcami rozmawiam nie tylko w urzędzie miasta, lecz udaję się z wizytą do ich domów. Zapoznając się z problemami i obserwując, w jakich warunkach żyją niektórzy gliwiczanie odczuwam niekiedy zwątpienie - brak pracy, niespłacony kredyt, zadłużenie czynszowe i widmo eksmisji, ciężka choroba wymagająca zakupu leków i trójka dzieci uczących się – to opis sytuacji rodzinnej, która ma miejsce bardzo często, co gorsza – wszystkie te elementy występują zazwyczaj łącznie. Uważam, że nie ma sytuacji beznadziejnych, więc warto się zaangażować. Sądzę jednak, że pomoc powinna być udzielona niemal wyłącznie tym, którzy wykazują aktywną postawę i czynią starania, by własnym wysiłkiem wybrnąć z tej sytuacji. Podoba mi się pomysł zawiązywania kontraktów socjalnych, gdzie dwie strony – OPS i podopieczny -określają wspólne obowiązki, np. pracownik socjalny deklaruje pomoc finansową i rzeczową w zamian za przepracowanie przez podopiecznego określonej ilości godzin w ramach prac społecznie użytecznych (np. dotyczących utrzymania czystości). Taka forma współpracy mogłaby stać się nawet szansą spłaty rosnącego zadłużenia czynszowego, jak uczyniono to w jednym z miast Polski. Spore nadzieje wiążę także z rychłym powstaniem Centrum Integracji Społecznej, które da szansę długotrwale bezrobotnym powrócić do normalnego cyklu życia, wyciągając z biedy nie tylko pojedyncze osoby, lecz także ich rodziny.

Oczywiście nie wszystkie osoby ubogie mogą wykazywać aktywność , dlatego szczególnymi formami opieki (już nie pomocy) muszą być otoczeni chorzy, w tym niepełnosprawni i dzieci, więc ci, którzy nie z własnej winy znaleźli się w biedzie. Komisja ds. Rodziny i Polityki Społecznej wraz z partnerami społecznymi (organizacjami pozarządowymi) rozważa pewną modyfikację systemu pomocy społecznej i uruchomienia interdyscyplinarnych zespołów interwencyjnych. W ich ramach np. pracownik socjalny, pedagog szkolny, psycholog, radny, urzędnik zajmujący się przydziałem mieszkań wspólnie omawialiby przypadki poszczególnych rodzin określając możliwe formy wsparcia i pomagając sobie wzajemnie (np. wymieniając się informacjami). To skomplikowany problem (dotyczący także kwestii niezwiązanych z pomocą społeczną, np. odnoszący się do sprawy ochrony danych osobowych), ale gdyby udało się takie zespoły uruchomić, byłaby to szansa na szybką i – co ważniejsze – kompleksową pomoc całej rodzinie.

Miasto stara się mądrze gospodarować pieniędzmi na pomoc społeczną. Niekiedy danie samej ryby (zamiast wędki) może działać demotywująco i – paradoksalnie – w długiej perspektywie pogorszyć sytuację takiej osoby. Pojawia się jednak pytanie, czy wykorzystujemy wszystkie możliwości w zakresie ograniczania ubóstwa. Daleki jestem od uznania, że każda szansa została już wykorzystana. Ogromnym potencjałem dysponują organizacje pozarządowe, ale nie tylko te najsilniejsze (PCK, Caritas i Tow. św. Brata Alberta), bowiem funkcjonuje wiele bardzo małych, lokalnych inicjatyw pomocowych. Siła „pozytywnego rażenia” tych organizacji byłaby znacznie większa, gdyby miasto chętniej udzielało im wsparcia i częściej powierzało realizację zadań z zakresu polityki społecznej. Trzeba uwierzyć społecznikom – są bliżej, więc efektywniej mogą rozdzielić środki pomiędzy autentycznie potrzebujących. Klimat współpracy z organizacjami pozarządowymi mógłby być lepszy, a kryteria rozstrzygania konkursów – bardziej przejrzyste.
Michał Jaśnok, radny, przewodniczący Komisji ds. Rodziny i Polityki Społecznej.

22. Wypowiedź autorska o świetlicach dla dzieci, Dziennik Zachodni, 2008.
Z perspektywy urzędu wiele spraw wygląda bardzo kolorowo – gliwiczanie bogacą się i wszystkim żyje się dostatniej. Czytając Miejski Serwis Informacyjny Urzędu Miejskiego można nawet utwierdzać się w tym przekonaniu. Jednak są w Gliwicach miejsca, w których po prostu żyje wielu ubogich ludzi i żadne działania propagandowe nie poprawią kondycji ich portfela. Dla wielu rodzin, szczególnie w dzielnicy Robotnicza, z okolic Jana Śliwki czy Sośnicy pomoc świadczona przez świetlice dla dzieciaków jest bardzo potrzebna. Oczekiwania nie są wygórowane – potrzebne jest ciepłe miejsce, gdzie dziecko może zjeść posiłek, odrobić lekcje, pobawić się z rówieśnikami, porozmawiać z autorytetem – dorosłym opiekunem. Świetlice opiekuńczo-wychowawcze, bo o nich mówię, powinny funkcjonować w każdej dzielnicy. Koszt ich pracy jest wielokrotnie niższy niż walki z przestępczością wśród nieletnich, zgodnie z zasadą Fieldinga, że „jeśli dzieci nic nie robią, na pewno robią coś złego”. W takich świetlicach potrzebny jest życzliwy człowiek, bez czterech fakultetów i ukończonej resocjalizacji, lecz pracujący z pasją. Jest w Gliwicach wielu ludzi i wiele organizacji pozarządowych prowadzących takie placówki i nie zmieniajmy tego. Drugim rodzajem placówek powinny być świetlice socjoterapeutyczne, zatrudniające profesjonalistów, którzy realizowaliby na wysokim poziomie programy terapeutyczne dla całych rodzin i dzieci, które znalazły się w dramatyczne sytuacji – weszły już w konflikt z prawem, są ofiarami przemocy lub mają za sobą inne ciężkie doświadczenia. Podopiecznych do takich placówek powinni kierować kuratorzy sądowi, psychologowie z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej lub pracownicy opieki społecznej. Skłaniam się ku temu, by merytoryczną opiekę nad tymi miejscami wraz z zatrudnianiem wykwalifikowanych opiekunów sprawował Ośrodek Pomocy Społecznej. Koszt pracy takich ośrodków byłby oczywiście o wiele większy, ale przypuszczam, że utworzenie 3 świetlic tego typu zabezpieczyłoby potrzeby. Ostatnim elementem systemu powinny być kluby dla młodzieży (takie jak „Przystań” stowarzyszenia GTW), których prowadzenie jest zdecydowanie najtrudniejsze, ale jeśli ich nie utworzymy, praca dwóch wcześniejszych typów placówek będzie pozbawiona sensu. Podsumowując – świetlice i kluby wymagają rozwoju, tym bardziej, że te opiekuńczo-wychowawcze są propozycją dla wszystkich dzieci, nie tylko ubogich i pochodzących z tzw. rodzin dysfunkcyjnych. Jeśli władze podejmą decyzje o ograniczaniu pracy świetlic i klubów prowadzonych przez organizacje pozarządowe, bądź też obłożą je niemożliwymi do wypełnienia normami, grozi nam utrata wielu społeczników, którzy nie tylko pomagali dzieciakom, ale pełnili ważną rolę dla całej dzielnicy integrując mieszkańców do wspólnego działania.
Michał Jaśniok, radny, przewodniczący komisji ds. rodziny i polityki społecznej.

23. Wypowiedź autorska o projekcie ustawienia parkomatów, Dziennik Zachodni, 2008.
Wprowadzenie opłat za parkowanie powinno zostać poprzedzone badaniami rynku oraz konsultacjami społecznymi. W przypadku Gliwic ma być inaczej. Organizatorzy spotkania nie ukrywali, że materiał, na podstawie którego radni będą podejmować decyzje, jest zbiorem niedookreślonych doświadczeń i przemyśleń autora projektu. Uznano, że przeprowadzenie badań przed podjęciem uchwały nie ma sensu. Takie postępowanie w nauce określamy mianem prowadzenia eksperymentu, przy czym jego przedmiotem będą mieszkańcy miasta, a podmiotem – ich zachowania i cierpliwość. Na razie brak jest realnej analizy popytu, wpływów, wariantów alternatywnych (np. wprowadzenia „biletu zerowego” za pierwsze pół godziny itp.), brak też koncepcji budowy nowych miejsc parkingowych - pracę ograniczono do pokolorowania mapy miasta na strefy i ustalenia stawek na maksymalnym poziomie, który dopuszcza prawo. Jeśli większość radnych zostanie przekonana o tym, że decyzję trzeba podjąć, a potem „poobserwujemy co się dzieje i jakoś to będzie”, może skończyć się to kompletną katastrofą. Tak stało się przecież w Katowicach, w których dziś spotkać można kikuty dawnych parkomatów. Autorowi koncepcji warto jednak pogratulować szczerości – gdy padło pytanie, co stanie się, gdy wprowadzenie najwyższych opłat nie rozwiąże problemu z parkowaniem, pouczył, że samochód jest luksusem, nikt nikomu nie każe nim jeździć i zawsze można go sprzedać... Taka puenta wszystkich – bez wyjątku – wprowadziła w konsternację, bezlitośnie obnażając słabość przedstawianych propozycji.

24. O hali Podium, Gazeta Wyborcza, 2009.

Budowa Podium ma się rozpocząć w przyszłym roku i potrwać do końca 2012 roku. Opozycyjni gliwiccy radni chcą poczekać z budową hali Podium, aż skończy się kryzys. - Z niczego nie będziemy się wycofywać - odpowiadają władze miasta. Hala Podium to flagowa inwestycja miasta. Ma być jedną z najnowocześniejszych aren na południu Polski, która maksymalnie pomieści 15 tys. widzów. Inwestycja od początku imponowała nie tylko rozmachem, ale i ceną. Ma być co prawda dofinansowana kwotą 41,6 mln euro z funduszy unijnych, ale ostatnio miasto policzyło, że budowa będzie kosztowała 350 mln zł. - Ta kwota powinna się nieco zmienić na naszą korzyść, bo ceny usług budowlanych spadają. Ale ostateczną sumę poznamy dopiero po przetargu - mówi Janusz Moszyński, pełnomocnik prezydenta Gliwic ds. budowy hali. Już teraz wiadomo, że miasto będzie musiało wziąć kredyt na realizację inwestycji. Na razie Gliwice badają możliwości zaciągnięcia pożyczki w Europejskim Banku Inwestycyjnym lub Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju. Na jaką kwotę i okres - tego jeszcze nie wiadomo. Kredytowe plany ratusza niepokoją opozycyjnych samorządowców. Radni z Prawa i Sprawiedliwości podkreślają, że od początku opowiadali się za pomysłem budowy gliwickiej hali. - Ale zmieniła się rzeczywistość gospodarcza. Miasto podejmowało decyzję w tej sprawie w czasach koniunktury, teraz mamy kryzys. Właśnie dlatego nie poparliśmy tegorocznego budżetu, bo nadmiernie obciążają go wydatki na Podium - mówi Marek Kopała, szef klubu PiS w samorządzie. - Ucierpią na tym pozostałe inwestycje w mieście, takie jak rozwój komunikacji. Zaciągnięte kredyty sprawią, że w przyszłości władze będą miały związane ręce, bo trzeba będzie je spłacić. Dlatego opowiadamy się za wstrzymaniem budowy do czasu poprawienia sytuacji gospodarczej - dodaje Kopała.
Radny Michał Jaśniok z Forum Mieszkańców Gliwic, który jest doktorem nauk ekonomicznych i wykładowcą w Akademii Ekonomicznej w Katowicach, również zwraca uwagę na fakt, że w ciągu kilku najbliższych lat możliwości rozpoczęcia w mieście nowych inwestycji w związku z budową Podium będą mocno ograniczone. - Nie przygotowano biznesplanu dla tej inwestycji, więc towarzyszy jej bardzo wysokie ryzyko podjęcia błędnych decyzji - podkreśla Jaśniok.
Radny zaproponował, by zbadać, jaki obiekt stanowić będzie najsilniejszą konkurencję dla Podium (Spodek, a może Allianz Arena, hale sportowe w Czechach czy na Słowacji). - Chodzi o to, żeby Gliwice mogły się wyróżnić i zaproponować coś więcej. Na razie analizy marketingowe nie zostały przeprowadzone. Uznano, że najpierw powstanie Podium, a potem jakoś to będzie, np. uda się zorganizować mistrzostwa w piłce siatkowej. Przedsiębiorstwa nie mogą sobie pozwolić na tak beztroską postawę, bo szybko zostałyby zmiecione z rynku. Każdą ważną inwestycję poprzedzają badaniami rynku - mówi Jaśniok i dodaje, że jego wnioski o przygotowanie profesjonalnego biznesplanu przed rozpoczęciem inwestycji pozostały bez echa. Gliwiccy urzędnicy tłumaczą, że wstępne analizy dotyczące przyszłego funkcjonowania Podium zostały opracowane w tzw. studium wykonalności. Nikt też budowy hali nie zamierza wstrzymywać.
- To ogromna inwestycja, która będzie służyła naszym dzieciom i wnukom. Ale o żadnym nadmiernym obciążeniu finansów Gliwic na przyszłe lata nie ma mowy. Budżety może będą trochę bardziej napięte, ale na inne inwestycje też powinno starczyć - mówi Marek Jarzębowski, rzecznik prezydenta Gliwic.

25. O konsultacjach społecznych ws. likwidacji linii tramwajowej, Dziennik Zachodni, 2009.
Najpierw manifestacja związkowców z Tramwajów Śląskich pod Urzędem Miejskim zakończona ich wdarciem się do sekretariatu prezydenta, potem sesja, na której radni zdecydowali, że nadchodzącemu referendum do Parlamentu Europejskiego nie może towarzyszyć pytanie o przyszłość tramwajów. Wszystko, zdaniem urzędników rozbija się o kompetencje. To bowiem nie radni, ani tym bardziej mieszkańcy mogą decydować o "być albo nie być" tego środka lokomocji, a zgromadzenie członków Komunikacyjnego Związku Komunalnego GOP.
Zygmunt, nie zabijaj tramwai! - ten nieortograficzny apel skierowany do prezydenta Zygmunta Frankiewicza był jednym z kilkunastu, jakie znalazły się na transparentach związkowców. Pod oknami jego gabinetu protestowali przedstawiciele wszystkich działających w TŚ związków zawodowych. W stronę budynku poleciał pomidor.
- Walczymy o swoje miejsca pracy, ale i o najtańszy oraz najbardziej ekologiczny środek komunikacji dla mieszkańców. W zajezdni gliwickiej pracuje 130 motorniczych. Ci, którzy nie będą obsługiwać linii w innych miastach, zostaną zwolnieni - mówił "PDZ" Janusz Ziober z WZZ Sierpień 80.
W Gliwicach plany likwidacji dotyczą tramwajów nr 1 i 4. Obie linie są deficytowe. Do obsługi "czwórki" w tym roku trzeba będzie dołożyć ponad 900 tys. zł, do "jedynki" ponad 2,3 mln zł. Urząd Miasta nie chce dłużej finansować zdezelowanego taboru i nieremontowanych od lat torowisk. Protestujący natomiast argumentują, że tramwaje przegrywają z autobusami, które miałyby ewentualnie je zastąpić, bo przez lata samorząd wspierał finansowo Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej. Ten, ich zdaniem, dzięki temu mógł kupować nowoczesne autobusy. Podkreślają też, że tramwaj to ekologiczny i bardziej przyjazny środek lokomocji. Kilka tygodni temu w mieście zawiązał się Obywatelski Komitet Obrony Tramwajów. Z petycją o przeprowadzenie referendum do Urzędu Miasta zwróciła się też Rada Osiedlowa Środmieście. Oba gremia łączy m.in. osoba Andrzeja Pieczyraka, który w zeszłym roku zainicjował zbieranie podpisów o referendum w sprawie odwołania Zygmunta Frankiewicza. Jednym z argumentów zakończonej porażką akcji była niezałatwiona przez urzędników kwestia wyprowadzenia tranzytu TIR-ów z centrum miasta. Kolejna referendalna próba także nie powiodła się. M.in. dlatego, że urzędnicy uznali, że to nie oni są adresatem żądań, co okazało się podczas sesji.
- Rada Miasta nie może wpływać na inny organ, czyli na KZK GOP, bo zakwestionowałby to nadzór prawny wojewody - mówił m.in. prezydent Zygmunt Frankiewicz.
Tym samym na starcie padła propozycja Michała Jaśnioka, by przeprowadzić konsultacje społeczne. Z odpowiedzi prezydenta radny dowiedział się też, że nawet gdyby doszło do referendum, czy konsultacji, to opinia mieszkańców nie musi być wiążąca dla zgromadzenia członków KZK GOP. Upadł tym samym pomysł, by dla ograniczenia kosztów referendum przeprowadzić jz wyborami do Parlamentu Europejskiego. Głosowanie "dwa w jednym" miałoby obniżyć koszty całego przedsięwzięcia, a jak stwierdził radny Marek Berezowski, byłyby one porównywalne z kosztem ustawienia sztucznej choinki przy ul. Dworcowej. Przypomnijmy, kosztowała ona 190 tys. zł. Stanowisko urzędników, opierających się na zaleceniach Państwowej Komisji Wyborczej jest jednak takie, by nie łączyć obu głosowań. Kiedy więc rozstrzygnie się los gliwickich tramwajów? Jak powiedział nam Marek Jarzębowski, rzecznik Urzędu Miasta, zapewne w połowie maja.
- Przedstawicieli wszystkich miast wchodzących w skład KZK GOP zapoznamy m.in. z kosztami dalszego utrzymania obu linii. To od nich będą zależeć kolejne decyzje - podkreśla Marek Jarzębowski.

26. O konsultacjach społecznych ws. likwidacji linii tramwajowej, Gazeta Wyborcza, 2009.
Zamiast referendum w sprawie gliwickich tramwajów jeden z radnych zaproponował konsultacje społeczne. Ale w magistracie nie chcą słyszeć o takim rozwiązaniu. - Wygląda na to, że decyzję arbitralnie podejmą urzędnicy - mówią obrońcy tramwajów.
Przeprowadzenia referendum w sprawie likwidacji gliwickiej linii tramwajowej i wprowadzenia w zamian autobusów domagała się grupa mieszkańców śródmieścia. Tłumaczyli, że o tak ważnej sprawie powinni zdecydować ludzie, a nie urzędnicy. Radni odrzucili ich petycję 14 głosami. 10 samorządowców wstrzymało się od głosu lub poparło projekt.
Pomysł referendum to odpowiedź na plany magistratu. Urzędnicy wyliczyli, że tramwaje nie są opłacalne. Miasto musi dopłacać do ich utrzymania miliony, a remonty wysłużonych wagonów i torowisk to worek bez dna. Dlatego chcą, zastąpić tramwaje autobusami.
- Nie można zobowiązywać prezydenta miasta wiążącym wynikiem referendum, skoro tak naprawdę formalną decyzję podejmuje KZK GOP - mówi Michał Jaśniok, jeden z samorządowców, i proponuje zorganizowanie w tej sprawie konsultacji społecznych.
Konsultacje nie są wiążące, a magistrat wykorzystuje wyniki jako ważny głos doradczy. Miasto sięgało już po takie rozwiązanie, choćby w przypadku kontrowersyjnego pomysłu zmiany nazw ulic nawiązujących do okresu PRL-u. Ankiety można było wypełnić w urzędzie miejskim albo wyciąć z miejskiego tygodnika i wysłać pocztą. W ten sposób za pozostawieniem starych nazw opowiedziało się ponad 3 tys. mieszkańców.

27. Wywiad dla czasopisma studenckiego "Gwóźdź Programu", 2009.
Nadchodzi era telekracji – wywiad z Michałem Jaśniokiem, specjalistą ds. marketingu
Istnieje powiedzenie, że nie należy oceniać książki po okładce. Ta może być myląca, może dawać zafałszowany obraz. Czy jest tak faktycznie? Tego w rozmowie z dr. Michałem Jaśniokiem z Akademii Ekonomicznej w Katowicach, na przykładzie barwnego świata polityki, próbował dowiedzieć się Kamil Lipski.

Kamil Lipski: Moje pierwsze pytanie dotyczy wyglądu zewnętrznego. Krąży obiegowa opinia, że osobom obiektywnie atrakcyjnym fizycznie łatwiej jest osiągnąć sukces na niwie zawodowej. Czy jest tak faktycznie?

Michał Jaśniok: Wyniki badań są tutaj jednoznaczne. Nie tylko w polityce, również w pracy. W każdym obszarze działalności człowieka uroda przynosi szczęście i powoduje, że pewne rzeczy stają się prostsze. Na rynku politycznym wyniki badań ze Stanów Zjednoczonych pokazują dobitnie, że gdy stawali naprzeciw siebie kandydaci na funkcję prezydenta, w zdecydowanej większości przypadków wygrywał ten wyższy. Uprzedzam jednak, by nie przeceniać kwestii wizerunkowych, takich jak aparycja, wygląd twarzy, ubiór, kolorystyka. To naprawdę nie jest najważniejsze. Są sprawy bardziej fundamentalne, które dla wyboru mają znaczenie pierwszorzędne. W polityce tą sprawą najważniejszą jest korzyść, jaką polityk dostarcza wyborcy.

K.L.: Czy tak samo jest ze sferą prywatną? Czy z osobami atrakcyjnymi chętniej się spotykamy, spędzamy czas?

M.J.: Pewnie tak. Jeżeli ktoś dba o siebie, oznacza to, że jest też staranny w innych rzeczach, które robi. Skoro potrafi poświęcić czas na samego siebie, to świadczy, że jest człowiekiem zorganizowanym.

K.L.: Czy są jakieś charakterystyczne cechy wyglądu zewnętrznego mogące zapewnić sukces? Wspomnieliśmy już o wzroście.

M.J.: Łatwiej wymienić rzeczy, które powodują, że o sukcesie można zapomnieć. Wyborcy niechętnie odnoszą się do osób ukrywających się za ciemnymi okularami, za brodą lub wąsami. Nie mówię tutaj o bródce a la D’Artagnan, tylko o gęstej brodzie, która może dla wielu wyborców oznaczać charakterystykę osoby mającej coś do ukrycia. Tak twierdzą psychologowie i potwierdzenie tego znajdujemy również w badaniach. Czyli – ciemne okulary i gęsta broda – zdecydowanie niewskazane. Gdy jako specjaliści ds. marketingu politycznego przygotowujemy materiały wyborcze, np. ulotki, plakaty, niezwykle trudno namówić jest kandydatów na zmiany dotyczące ich wizerunku. Kandydat sprawia wrażenie, jakby miał coś do ukrycia, również wtedy, gdy na przykład wzrok uciekaj od migawki aparatu. Kandydat, który chce nawiązać przez ulotkę kontakt z wyborcą powinien patrzyć wprost na wyborcę, czyli – krótko mówiąc – wprost na aparat. Te błędy jednak łatwo korygować i osoby publiczne godzą się na niezbędne zmiany.

K.L.: Spotkałem się kiedyś z teorią, że w relacjach interpersonalnych większe znaczenie aniżeli treść, ma forma. Bardziej zwracamy uwagę na to, jak się mówi, niż na to, co się mówi. Czy wygląd zewnętrzny może powodować takie zakłócenia, skutkujące zniekształceniem treści, nawet gdy jest taka sama merytorycznie?

M.J.: Ależ oczywiście. Tu trzeba by przeprowadzić studium konkretnego przypadku. Jest kilku polityków, co do których można wyraźnie powiedzieć, że to, co mówią, wyraźnie odbiega od tego, jak mówią – czyli sfera werbalna idzie jednym torem, sfera pozawerbalna drugim. Nie chcę tu wymieniać konkretnych nazwisk, ale każdy jest w stanie nałożyć na to, co mówię, bardzo konkretne przypadki. Niekoniecznie z rynku krajowego, również na arenie samorządowej. Kiedy ktoś, na przykład, mówi o konieczności wprowadzenia pokojowej debaty publicznej i robi to z zaciśniętymi ustami i ściśniętymi pięściami, to jego sfera werbalna i pozawerbalna rozmijają się.

K.L.: Chciałbym teraz przejść do nieco innego ujęcia twarzy, bardziej metaforycznego. Ostatnio mamy okazję oglądać kampanię promocyjną PiS, mającą na celu zmianę medialnego wizerunku tej partii, który prezentuje ją jako skostniałą, obciachową. Dotychczas słyszeliśmy utyskiwania, że przegrana tej partii spowodowana jest właśnie taką medialną twarzą. Jak dużo czasu i pracy trzeba poświęcić, żeby wyrobić sobie przyjazną medialną twarz?

M.J.: To pytanie daje mi wreszcie szansę odniesienia się do tego, co jest najważniejsze w polityce. Zmiana wizerunku jest czymś, co powinno nastąpić na samym końcu. Zmiana sposobu funkcjonowania, de facto zmiana marki, to działalność realizowana przez wiele lat, to działalność strategiczna. Jeżeli ktoś nie pyta wyborców o ich preferencje, jeżeli jest człowiekiem zamkniętym w sobie, ksenofobicznym, to wprowadzenie jakichkolwiek elementów do przekazów medialnych, które mają na celu oddalenie tego typu podejrzeń, niczego tak naprawdę nie da. Nie da dlatego, że został tym samym, niezmienionym produktem. Jeżeli wprowadzi pan nowe opakowanie mleka, to nie oznacza, że będzie ono smaczniejsze.

K.L.: Ale być może są tacy ludzie, którym takie mleko będzie bardziej smakować…?

M.J.: Proszę mieć na uwadze to, że wyborcy naprawdę nie są głupi. Politycy bardzo chętnie traktują ludzi jak ciemną masę, która wszystko kupi. Tak nie jest. Wybory dokonywane na rynku politycznym przez znaczną część wyborców, oczywiście nie przez wszystkich, mają charakter wyborów racjonalnych. Jak to powinno zatem być robione? Powiedział Pan o Prawie i Sprawiedliwości, więc na ten temat porozmawiajmy konkretnie. Gdybym był strategiem tego ugrupowania zrobiłbym to w następujący sposób. Najpierw przeprowadziłbym badania, aby dowiedzieć się, czego oczekują wyborcy. Potem, w procesie segmentacji, wybrałbym jedną bądź kilka grup docelowych. Określiłbym, jakie są oczekiwania grupy docelowej wyborców. Zastanowiłbym się, czy tym zadaniom jestem w stanie podołać. Jeżeli tak, wprowadziłbym zmianę do produktu politycznego, czyli do programu, ale tylko pod warunkiem, że sam byłbym w stanie udzielić temu programowi rekomendacji. Musiałbym dobrać konkretnych ludzi. Dopiero na końcu zastanowiłbym się, jak tę dobrą nowinę zakomunikować. Tak naprawdę wizerunek medialny jest czymś, co dopiero kończy całą misterną sferę działań strategicznych na rynku politycznym. Większość polityków o tym zapomina.

K.L.: Można więc zaryzykować stwierdzenie, że zarówno życie polityczne, jak i społeczne, ulega tabloidyzacji, uproszczeniu. Teraz liczy się tylko to, co widzimy – czyli twarz.

M.J.: Tak. Na razie tak jest. Dochodzę nawet do wniosku, że era demokracji odchodzi w przeszłość, a teraz mamy do czynienia z czymś, co określa się mianem telekracji, czyli systemu, w którym rządzi grupa nadawców i to ona steruje opiniami wyborców. Tyle tylko, że nie musi być tak zawsze. Zależy to od tego, czy wyborcy wreszcie zjednoczą się, będą stawiali większe wymagania – również merytoryczne, moralne – swoim kandydatom. Tak naprawdę spośród wyborców za chwilę mogą wyłonić się przyszli politycy.

K.L.: Czy można zrzucić winę za to na rozproszenie intelektualno-światopoglądowe wyborców? Nie wiedzą tak naprawdę czego chcą?

M.J.: Nie potrafią się zjednoczyć. Pewnie dlatego, że nie widzą szansy, żeby zrobić to dobrze. Są uśpieni. Ale na rynku lokalnym, tym najbliższym dla każdego z nas już następuje dosyć duża zmiana. Coraz więcej liderów organizacji pozarządowych dostrzega, że może przystąpić do publicznych wyborów i ubiegać się np. o mandat radnego. Coraz więcej organizacji wyborczych tworzy swoje listy wyborcze, próbując przeciwdziałać partyjniactwu i czynią to z sukcesem. Niestety uruchomienie tych procesów jest wyjątkowo trudne na rynku ogólnopolskim, gdzie rządzi skrajne partyjniactwo.

K.L.: Z tego, co zostało powiedziane, wnioskuję, że istnieją dwie twarze: wirtualna i realna. Która odgrywa większą rolę w kreowaniu wizerunku?

M.J.: W marketingu politycznym do tej kwestii podchodzimy nieco inaczej. Jest wizerunek, który powstaje w oczach wyborców, i jest tożsamość, czyli to, co jest w polityku. Te dwie rzeczy składają się na reputację polityka. To musi być spójne. Jeżeli nie jest, wyborca czuje, że coś jest nie tak. Najlepiej byłoby, gdyby politycy nie bali się swoich cech, przekuwali je w atuty. Dobrze by było, gdyby politycy przyznawali się do błędów, bo dzięki temu także zyskuje się sympatię. I byłoby świetnie, gdyby tożsamość, czyli wewnętrzne cechy kandydata, wprost przekładały się na jego wizerunek. Polityk nie musi być idealny. Nie musi nosić tony pudru i najlepszych krawatów opinających niebieską koszulę. Tego nie oczekują w pierwszym rzędzie wyborcy. Oczekują uczciwości i godnej realizacji programu wyborczego.

K.L.: Chciałbym jeszcze poruszyć temat ciemnej strony twarzy, takiej gęby. Widzieliśmy już ludzi wysypujących zboże na tory, manifestujących poparcie dla życia od poczęcia itd. Ewolucję tych ludzi obserwowaliśmy na przestrzeni lat, ale ciągle gdzieś siedzi w nich ten warchoł. Czy zmiana takiej gęby na twarz pozytywną jest w ogóle możliwa?

M.J.: Bardzo trudno jest zmienić siebie, bardzo trudno jest też zmienić swoje cechy. U mnie w rodzinie mówi się, że „genów, jak rodzynek z ciasta, nie wydłubiesz”. Są pewne rzeczy, których się nie przeskoczy. Jeżeli ktoś nie jest w stanie intelektualnie podołać pewnym wyzwaniom, będzie mu wyjątkowo trudno dokonać transformacji. A jeśli on będzie miał trudność w dokonaniu w sobie zmian, to nieskuteczna okaże się próba pokazania go jako nowego produktu. Działania podejmowane w tej dziedzinie będą z natury nieszczere, nieuczciwe i skazane na duże ryzyko niepowodzenia. Zarówno pan, jak i ja, wiemy, że ktoś taki jak Piotr Tymochowicz był w stanie z Andrzeja Leppera zrobić na krótką metę kogoś, kto aspirował, również medialnie, do miana polityka odpowiedzialnego. A wszyscy, którzy podjęli z nim współpracę, gorąco się na tym sparzyli.

K.L.: Ale zaszedł daleko. Został ministrem i wicepremierem polskiego rządu.

M.J.: Tak, tylko co robi teraz? Włóczy się gdzieś po sądach. Chciałbym, żeby politycy nauczyli się podejmować decyzje strategiczne, które owocują na długą metę. Taka jednorazowa, krótkotrwała kariera Dyzmy może była dla Andrzeja Leppera fajna, ale potem jest bolesne uderzenie o ziemię.

K.L.: Twarz nie jest najważniejszą rzeczą w kreowaniu stosunków interpersonalnych?

M.J.: Twarz jest ważna, ale najważniejsze jest to, co jest w środku. I nie mam tu na myśli zębów!. Najważniejsza jest dostarczana korzyść, czyli rdzeń produktu. A w polityce rdzeniem jest zaspokajanie potrzeb wyborców i działanie w zgodzie z ich preferencjami. Niech każdy, kto pragnie funkcjonować na rynku politycznym o tym pamięta.

Dr Michał Jaśniok jest wykładowcą Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Specjalizuje się w marketingu politycznym. Uczestniczył w organizacji kampanii politycznych na terenie województwa Śląskiego. Jest autorem książki „Strategie marketingowe na rynku politycznym”, wydanej przez Wolters Kluwer. Od jedenastu lat jest gliwickim radnym.

28. Wypowiedź autorska o przebiegu sesji nt. zmian w pracy żłobków miejskich, Nowiny Gliwickie, 2011.
Irytujące jest, jak wiele czasu niektórzy poświęcają na przekonywanie o konieczności rozwoju opieki w żłobkach. Niektórzy radni tkwią jeszcze w latach dziewięćdziesiątych i nie rozumieją, że konsensus w tej kwestii został dawno osiągnięty i celem jest upowszechnienie dostępu do świadczeń żłobkowych.
Spór o żłobki nie dotyczy cen za pobyt, tylko jest szerszy i związanych jest z wyborem jednej z opcji – spójny system albo chaos. Poszczególne elementy systemowe propozycji prezydenckiej były wielokrotnie opisywane. Po drugiej stronie są propozycje lansowane przez PO PiS, czyli koncepcje dofinansowania z puli miasta najbogatszych - rodzice zarabiający 10 000 zł dostaną pomoc finansową z budżetu miasta (czyli od wszystkich gliwiczan) na poziomie ponad 7 000 zł rocznie, co jest nie tylko niesprawiedliwe, ale doprowadzi też do całkowitej blokady rozwoju systemu – bogaci rodzice blokować będą dostęp do żłobków mniej zarabiającym. Pomoc bogatym dzieje się kosztem osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji. To już drugi projekt w tym miesiącu, w którym ta sama grupa wnioskodawców proponuje obniżenie ulg dla osób niepełnosprawnych. W jednym przypadku z propozycji radni porozumienia partyjnego pod naciskiem się już wycofali (wstęp na baseny miał być dla znacznej części niepełnosprawnych pięciokrotnie droższy), ale w przypadku uchwały żłobkowej przeforsowali swoje rozwiązanie. Zwracałem na sesji uwagę, że poprawka grupy radnych pozbawia ulg rodziców osób niepełnosprawnych, ale - co najbardziej boli - radni PO PiS na temat tego problemu nie chcieli nawet rozmawiać. Zaskakujące było, że wnioskodawcy nie udzielali podstawowych informacji nt. swojej poprawki, tak, jakby się wstydzili przedstawionych w niej treści. W efekcie przyjęcia poprawki najubożsi rodzice dzieci niepełnosprawnych zapłacą za żłobek miejski dwukrotnie więcej niż dotychczas. W swoim pędzie szkodzenia prezydentowi PO PiS nie rozumie, że szkodzi także konkretnym grupom mieszkańców. Jeśli na kolejnej sesji radni partyjnego porozumienia wnosić będą poprawkę przywracającą zapisy proponowane przez prezydenta dadzą dowód, że nie mają pojęcia o tym, nad czym głosują, i jakie są konsekwencje ich bezmyślności.
Michał Jaśniok, gliwicki radny, www.jasniok.pl

29. O miejskiej wypożyczalni rowerów, Dzisiaj w Gliwicach, 2012.

Rada Miejska w Gliwicach przyjęła uchwałę o uruchomieniu miejskiej wypożyczalni rowerów. O zasadności istnienia wypożyczalni mówili przedstawiciele wszystkich klubów. Ostro jednak starły się ze sobą dwie koncepcje i kolejny okazało się, że między myśleniem partyjnym a samorządowym jest przepaść. Jak wielokrotnie podkreślano GZM od dawna pracuje nad uruchomieniem wypożyczalni rowerów funkcjonującej na terenie całej konurbacji górnośląskiej, a Gliwice były jednym z pierwszych miast, które włączyły się do tej inicjatywy. Górnośląski Związek Metropolitalny znajduje się w przededniu ogłoszenia przetargu na koncepcję realizacji tego zadania. Radni z mojego klubu uznali, że miejska wypożyczalnia rowerów powinna być oparta na systemie górnośląskim, tym bardziej, że miasto już za te działania, jako członek GZM, płaci. Finansowanie dwa razy tej samej rzeczy jest niegospodarnością.
Radni PO PiS zdecydowali jednak, że zasadne jest niezwłoczne przyjęcie uchwały dotyczącej wypożyczalni rowerów funkcjonującej wyłącznie w Gliwicach. Przedstawiam kilka interesujących informacji na temat przyjętego wczoraj dokumentu. Wszystkie informacje łatwo zweryfikować bowiem transmisje Rady są transmitowane. Otóż:
a) uchwale nie towarzyszyły dokumenty określające jakiekolwiek techniczne aspekty realizacji zadania, takie jak np. lokalizacja punktów wypożyczenia. Zwyczajowo takie informacje dołącza się w postaci załącznika do uchwały;
b) gdyby do uchwały załączono dodatkowe informacje, które ustnie na sesji w 3 minuty przedstawili autorzy, nie byłaby to koncepcja sensu stricte, bowiem, jak uznali sami jej twórcy, pomysł na wypożyczalnię rowerów jest materiałem do dyskusji;
c) gdyby nawet uchwale towarzyszyła koncepcja realizacji zadania to przegłosowany przez radnych termin jest nierealny – na przygotowanie zadania, czyli m.in. wyłonienie w przetargu firmy, zakup rowerów itp. przewidziano niewiele ponad siedem miesięcy;
d) gdyby nawet termin realizacji zadania był realny, nieokreślone były i dalej pozostają koszty realizacji zadania – autorzy pomysłu na miejską wypożyczalnię oświadczyli, że zadania może kosztować (cyt.) „100 000 zł lub 200 000 zł albo 300 000 zł”, po czym w trakcie sesji podano przykład opolski, gdzie przewidziano 500 000 zł, a ostateczne koszty wyniosły około 600 000;
e) gdyby nawet uznać, że sześciokrotna różnica w wysokości kosztów jest dla radnych nieistotna, to w przyjętej uchwale w ogóle nie ma mowy o jakichkolwiek kosztach realizacji zadania, co oznacza, że nałożono obowiązek stworzenia miejskiej wypożyczalni rowerów za okrągłe 0 zł;
f) gdyby nawet radni PO PiS podali w uchwale szacunek kosztów (jakąkolwiek kwotę) zapomnieliby, że Komisja ds. budżetu i finansów nie poparła wniosku umieszczenie tych środków w budżecie na rok 2013, czyli w roku, w którym wypożyczalnia miała być gotowa;
g) gdyby Komisja ds. budżetu i finansów chciałaby jednak poprzeć wniosek o wprowadzenie kwoty do budżetu na rok 2013 nie mogłaby tego zrobić, bowiem nie został zgłoszony ani jeden wniosek w tej sprawie – nie zrobiła tego ani jedna komisja, ani jeden radny, ani jedno stowarzyszenie, żaden podmiot uprawniony do składania wniosku do budżetu.
Rada Miejska w Gliwicach, głosami radnych PO PiS podjęła uchwałę o realizacji konkretnego zadania, bez jakichkolwiek środków na jego wprowadzenie i na dodatek w nierealnym terminie. W trakcie sesji radni PO wielokrotnie składali wnioski o zamknięcie dyskusji, nie potrafiąc udzielić odpowiedzi na najprostsze pytania, ale prąc do przyjęcia uchwały. Czy ktoś, poza członkami aparatu partyjnego, wierzy w to, że chodziło o uruchomienie jakiejkolwiek wypożyczalni?

30. O pracy w Radzie Miasta, Trybuna, 2014.
Szczerość ponad wszystko – rozmowa z Michałem Jaśniokiem, doktorem nauk ekonomicznych, radnym miasta Gliwice, specjalistą w dziedzinie marketingu politycznego
- Listopadowe wybory samorządowe będą triumfem niezależnych i bezpartyjnych komitetów samorządowych, czy kolejnym zwycięstwem partii politycznych?
Myślę, że odpowiedź na to pytanie nie może być jednoznaczna. W Polsce jest zapewne wielu prezydentów i burmistrzów niezależnych, którzy nie osiągnęli sukcesu w zarządzaniu swoimi miastami. Ich wyborcy będą szukali alternatyw. Jednak jeśli nie znajdą nikogo atrakcyjnego, skierują swoją uwagę w stronę argumentów pozamerytorycznych, czyli emocji. Te emocje oferują marki partyjne. Jeśli zaś obecni niezależni samorządowcy, ubiegający się ponownie o urząd, mają na swoim koncie sukcesy, to wyborcy – zbiorowo zachowujący się racjonalnie - w głosowaniu będą pomijali partie. Myślę, że zmieniła się wśród wyborców w ostatnim czasie w sposób istotny hierarchia ważności. Niegdyś kluczowym elementem wyboru były marki, potem idee, na końcu ludzie. Teraz odwróciło się to o 180 stopni! Niestety, jeśli wyborca nie ma wiedzy o wartych poparcia ciekawych ludziach i ich ideach, pozostają mu polityczne szyldy, które mają tę cechę, że wie o nich cokolwiek.
- Czy nie jest paradoksem, że z jednej strony wyborcy narzekają na partie polityczne, także upartyjnienie samorządów, z drugiej zaś strony w wyborach do sejmików wojewódzkich nie ma już prawie, z wyjątkiem bloku Rafała Dutkiewicza na Dolnym Śląsku czy Ruchu Autonomii Śląska w regionie śląskim, radnych z komitetów bezpartyjnych, a w zasadzie tylko z PO, PiS, SLD i PSL?
Widzę ten paradoks. Powiem więcej, jest on jeszcze bardziej widoczny w sprawie, która dała mi dużo do myślenia. Otóż przez długi okres byłem zwolennikiem jednomandatowych okręgów wyborczych. Były one przeze mnie postrzegane jako nośnik pewnego systemu wartości, według którego liczą się tylko ludzie. Jednak w praktyce jest inaczej – w wyborach 2011 roku, odkąd w senackiej elekcji obowiązują okręgi jednomandatowe, mieliśmy w Gliwicach wielu kandydatów na senatorów, jednak większość z nich nie robiła żadnej kampanii. Kto został wybrany? Kandydatka z Platformy Obywatelskiej, której nazwisko jest mało rozpoznawalne. Gdybyśmy teraz wyszli poza to miejsce, gdzie jesteśmy i spytali, kto jest panią senator z naszego okręgu, prawie nikt na to pytanie nie będzie w stanie poprawnie odpowiedzieć! Nie mówiąc już o wiedzy, że jest ona wicemarszałkiem Senatu... Śmiem twierdzić, że może 10% ludzi by kojarzyło, o kim w ogóle rozmawiamy. Być może ci, którzy czytają teraz tę naszą rozmowę, też zastanawiają się, kto jest senatorem w ich okręgu, i nie zdziwię się, jeśli tego nie wiedzą. W tamtych wyborach został wybrany szyld. Najważniejszy okazał się logotyp partyjny, w związku z czym mój entuzjazm do jednomandatowych okręgów radykalnie osłabł. Jednomandatowe okręgi to rozwiązanie teoretycznie wspierające mocno osadzonych w lokalnym kontekście kandydatów, ale jeśli oni nie przeprowadzą kampanii z werwą, nie dadzą się poznać, kampanijnych działań nie zaczną bardzo wcześnie, to wtedy mamy do czynienia z sytuacją, w której ludzie popierają nie tyle kandydata, co wybierają de facto między PO a PiS. Dla mnie to oznacza całkowite odwrócenie koncepcji i sensu idei jednomandatowych okręgów.
- Skąd w polskich realiach bierze się to, że nawet w kampaniach dużych partii, dysponujących wielkimi funduszami, widzimy tyle bylejakości, przypadku, beztroski kandydatów, działania na ostatnią chwilę?
Pytanie, skąd się to bierze, nie powinno być kierowane do mnie, lecz do psychologa i socjologa. Jako marketingowiec przyjmuję to jako fakt i muszę zaproponować rozwiązania, które uwzględnią ten stan rzeczy.
- Dobiega końca Pana czwarta kadencja jako radnego Gliwic. Czym różni się praca samorządowca debiutanta od pracy radnego z wieloletnim doświadczeniem? Wkrada się rutyna?
Rutyna to niebezpieczne słowo, ale nauczyłem się, że szczerość ponad wszystko. Tak, czuję symptomy rutyny, ale z tym walczę. Na pewno początki, kiedy mając 22 lata zostałem radnym (teraz mam 38), były zupełnie inne niż to, co ma miejsce dzisiaj. Z perspektywy czasu mogę powiedzieć żartobliwie, że wówczas miałem objawy samorządowego ADHD, czyli starałem się robić bardzo wiele rzeczy, jednak nie mając doświadczenia, popełniałem błędy. Teraz, jeśli nawet daje o sobie znać jakaś rutyna, to w pewnym balansie i odpowiednich proporcjach jest ona korzystna! Teraz już wiem, żeby nie szaleć, koncentrować się na rzeczach najważniejszych. Zajmuję się może mniejszą liczbą spraw, ale mam poczucie, że zajmuję się nimi lepiej, wzrosła moja efektywność.
- Słynie Pan z kampanii wyborczych bardzo skupionych na spotkaniach z wyborcami, odwiedzaniem mieszkańców dzielnic w ich domach, takiej klasycznej kampanii door to door. W polskich realiach wiele się mówi o takiej kampanii, ale w praktyce mało kto ją stosuje, wielu kandydatów ucieka w obwieszenia miasta swoimi plakatami, wykupieniem reklam czy billboardów i często zaskakują ich słabe wyniki takich czysto wizualnych i wizerunkowych działań...
To też pewnie można by nazwać rutyną (śmiech). Przez cztery kolejne kadencje robię przecież to samo - spotykam się z ludźmi. Czy to nie są właśnie działania rutynowe? Przyznam, że bardzo lubię okres kampanii. Teraz może na myśl o niej robi mi się słabo, bo to jest gigantyczne przedsięwzięcie, które męczy nie tylko organizm, ale i psychikę, ale jak już się rozpędzę i będę w środku wydarzeń, to wiem, że ponownie to pokocham. Możliwość spotkania się z olbrzymią liczbą ludzi – oczywiście to intensywne i zazwyczaj niestety krótkie spotkania – daje mi poczucie, że naprawdę żyję w pełni.
- Lubi Pan to naprawdę, czy zwyciężą jednak marketingowa kalkulacja, że to po prostu najlepsza metoda dotarcia do wyborców?
To jest najlepsza droga, by odważnie stając naprzeciw wyborcy, dzięki rozmowie dotrzeć do jego serca. Gdybym tego nie lubił, to pewnie bym tego nie robił. Nie sądzę, by znalazł się ktoś taki, kto dałby radę w tak dużych dawkach zmusić się do tego typu działań. To jest akwizycja w czystej postaci. Co do zasady ten kontakt przypomina trochę to, co znaliśmy z lat 90., czyli sprzedaż kaset magnetofonowych na ulicy. Przychodzę do obcych ludzi i rekomenduję im produkt. Tym produktem jest zbiór idei. Jeśli ktoś w takich przedsięwzięciach nie czuje się dobrze, to ten brak poczucia pewności będzie od razu przez wyborcę dostrzeżony. To będzie porażka kandydata. Kampania bezpośrednia to zabawa tylko dla tych, którzy naprawdę lubią kontakt z ludźmi.
- Na początku swej politycznej drogi reprezentował Pan SLD, w dwóch ostatnich kampaniach komitet bezpartyjny. Wyborcy lepiej reagują na reprezentanta lokalnego ugrupowania niż partii politycznej?
Tak, ludzie obecnie widzą we mnie przede wszystkim nie szyld partyjny, lecz człowieka i nie mają argumentów, żeby „na dzień dobry” we mnie uderzyć argumentami dotyczącymi liderów partii z Warszawy. Kiedy zaczynałem kampanię w SLD, wiele razy zdarzało się, że byłem przepędzany, nim zdążyłem wypowiedzieć pierwsze zdanie. Teraz tak już nie jest.
- Wybory odbędą się zapewne 16 listopada, powoli więc czas na podsumowanie ostatnich czterech lat. Jakie sukcesy i porażki odniósł Pan jako radny bieżącej kadencji?
Mam do siebie pretensje, że nie zaangażowałem się mocno w pewną grupę działań bliskich dzielnicy, którą reprezentuję. Można by powiedzieć, że to drobiazgi, ale te drobiazgi są ważne dla mieszkańców. Niestety, techniczne załatwia się je de facto najtrudniej - ławeczki dla starszych osób na Zatorzu, właśnie dzielnicy głównie osób starszych, na czym bardzo mi zależało, to sprawa, o której mówię. Problem zawsze ma charakter techniczny, bo dobra wola jest, ale to jest teren spółdzielni, do tego plan zagospodarowania, miejsce i tysiące innych rzeczy. Ktoś może powiedzieć, że to drobiazg, ale mam do siebie pretensje, że nie udało tego się zrobić. Za brak sukcesu uważam również zbyt wiele emocji, które zaczęły mi się udzielać, tak jak zresztą wszystkim radnym, na początku kadencji, gdy następowały różne tarcia między frakcjami w Radzie. Myślałem, że mam nieco więcej zimnej krwi, ale jednak bardzo to przeżywałem i po prostu czułem, że nie funkcjonuję tak merytorycznie jak wcześniej. Jeśli chodzi o sukcesy - stosunkowo niedawno udało się zorganizować grupę radnych z bardzo różnych ugrupowań, którzy pomimo dzielących ich różnic, skoncentrowali się na meritum i przygotowali zupełnie nowy statut miasta. Kierowałem pracami trwającymi półtora roku, ale zakończonymi niekwestionowanym sukcesem. Do statutu wprowadziliśmy kilkaset zmian i został on w tej nowej formie przyjęty. To ważny dokument, bo ustala ramy funkcjonowania całego miasta. Poza dobrą treścią statutu za sukces uważam właśnie stworzenie tej grupy, skutecznie i ponad podziałami działającej na rzecz wspólnego celu – to jest, moim zdaniem, ważne zadanie radnego i to się udało zrobić. Działanie jednostkowe ma ten walor, że łatwiej je później pokazać w kampanii, walcząc o reelekcję, ale też często jest to działanie nieskuteczne. Po kilkunastu latach uznałem, że model pracy grupowej jest lepszy i praca nad statutem miasta dokładnie to pokazała. Co do innych spraw, nie chcąc wdawać się w szczegóły, bo przez cztery lata sporo ich było, warto wymienić program działań dla seniorów
i Karta Rodzina 3+ dla rodzin wielodzietnych. Cieszę się, że Koalicja dla Gliwic Zygmunta Frankiewicza, której jestem członkiem, poszła w stronę programu socjalnego, bo do tej pory kojarzona była wyłącznie z działaniami inwestycyjnymi i systemowymi, ale nie w sferze polityki społecznej. Teraz nieco inaczej zaczyna się profilować, czyli na tzw. miękkie projekty, i to jest dla mnie duża satysfakcja.
- Często pojawiają się zarzuty, że polityka miasta jest właśnie skoncentrowana na inwestycjach, bezdusznych statystykach, a trochę za mało w tym człowieka...
Myślę, że prezydent Zygmunt Frankiewicz zawsze był otwarty na tego typu społeczne projekty, natomiast udało się teraz doprowadzić to tego, by te działania społeczne prezydenta pokazać w pełnym świetle. Mimo to nie ulega wątpliwości, że prezydent jeszcze mocniejszy nacisk postawił na sprawy społeczne, co było pewnie także wynikiem współpracy z radnymi, którzy w tej problematyce się specjalizują, a stanowią oni ważną część klubu. Myślę tu np. o o Krystynie Sowie, Magdalenie Budny, Grażynie Walter-Łukowicz. Wizerunek klubu radnych siłą rzeczy jest kształtowany przez grono konkretnych radnych, a w tej kadencji w klubie KdG ZF jest właśnie sporo osób, zajmujących się polityką społeczną i edukacją. więc dziwnego, że przekłada się to także na program działania Koalicji dla Gliwic w Radzie Miasta.
- Prezydent Frankiewicz jest też inicjatorem stworzenia bezpartyjnej listy wyborczej niezależnych prezydentów śląskich miast w wyborach do Sejmiku Wojewódzkiego. Czy radny obozu politycznego Zygmunta Frankiewicza powie to samo, co specjalista od marketingu politycznego, gdy spytam o polityczne i wyborcze szanse tej inicjatywy? Czy uda się stworzyć listy, pozyskać dobrych liderów i kandydatów oraz skutecznie zdobyć głosy wyborców?
Wie pan, nauczyłem się, i mówię to naprawdę z pełnym przekonaniem, że nie jest tak, że mam jedną grupę argumentów jako pracownik uniwersytetu, a drugą grupę argumentów jako członek Koalicji dla Gliwic, a jeszcze trzeci zestaw argumentów jako mieszkaniec Michał Jaśniok. To byłaby schizofrenia. Powiem po prostu to, co myślę. Odpowiedź brzmi: to zależy. Zależy od tego, jak ten projekt zostanie ostatecznie skonstruowany. Jeżeli będzie połączony wspólną spójną ideą, to widzę sukces. Ale tą ideą nie może być tylko niezależność i bezpartyjność, to musi być bardzo konkretny pomysł, np. rozwiązanie problemów komunikacji publicznej albo doprowadzanie do powstania aglomeracji górnośląskiej w rozumieniu ustawowym i ustrojowym. Na razie mamy zbyt mało informacji, jak ta lista miałaby dokładnie wyglądać, bo prace dopiero rozpoczęły się. Ten projekt musi być nie tylko skoncentrowany na organizacji wspólnej kampanii, ale przede wszystkim powinien być skoncentrowany na poszukiwaniu tego, co różne grupy łączy – w taki sposób, by ostatecznie możliwe było przekazane wyborcom jednoznacznego komunikatu. Warto pamiętać też, że wyborcy nie żyją kampanią do sejmiku - to jest dla nich najczęściej abstrakcja, głosują niejako przy okazji wybierania prezydenta i miejskich radnych. Podejrzewam, że większość czytelników, tak jak i ja, będzie miała trudność z określeniem, kto konkretnie reprezentuje nas w sejmiku. Tym trudniej kampanię wojewódzką się prowadzi i tym bardziej potrzebna jest wspólna myśl łącząca. Z niej powinien wynikać potem jasny program, ale i nazwa samego projektu. W koncepcji tak bliskiego mi marketingu politycznego najpierw jest produkt, czyli oferta, a dopiero później wszystko inne, w tym promocja. Nigdy na odwrót.
- Jakie widzi Pan wyzwania na nową kadencję w gliwickiej Radzie Miejskiej? Kolejne wielkie inwestycje infrastrukturalne, takie jak realizowane już budowy Hali Gliwice czy Drogowej Trasy Średnicowej, czy działania mniej spektakularne?
Wyzwaniem, z którym się musimy zmierzyć, są działania ukierunkowane na seniorów. Musimy się zmierzyć z rosnącym problemem samotności osób starszych i pozwalać na realizację naturalnej potrzeby bycia w społeczeństwie. Prezydent Frankiewicz kilka miesięcy temu podjął decyzję o uruchomieniu konkretnego projektu, czyli klubów seniora – miejsc, w których nie tylko można spotkać się, ale i rozwijać swoje pasje, np. tworzyć kompozycje kwiatowe, śpiewać, grać w szachy itp. To zaczęło już działać. Poznajemy już pierwsze opinie, w którą stronę powinno się to rozwijać. Oczywistym jest, że to dopiero początek, bo to nie tylko kwestia miejsc, gdzie seniorzy mogą się spotkać, ale też dostępu do różnego rodzaju usług, zniżek, ulg itd. To zaczyna tworzyć, wraz z Kartą Seniora, pewien system. To jeszcze za mało i myślę, że kolejne lata będą czasem dyskusji na temat wzajemnie uzupełniających się rozwiązań dla tej grupy osób. Jeśli zaś chodzi o wielkie inwestycje, daleki jestem, by dziś o nich mówić. Wolałbym nie obiecywać fajerwerków, choć oczywiście dalej warto marzyć i działać w kierunku odnowienia centrum miasta. Myślę jednak, że o ile ostatnie cztery lata skupione były na projektach inwestycyjnych, to teraz czas na skoncentrowaniu się na inwestycjach w ludzi.
Rozmawiał: DANIEL KLESZCZ
Michał Jaśniok – urodzony w 1976 roku, doktor nauk ekonomicznych, specjalista z zakresu zarządzania strategicznego i marketingu, adiunkt na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach. Od 1998 roku nieprzerwanie reprezentuje mieszkańców dzielnic Zatorze, Szobiszowice i Żerniki jako gliwicki radny. W obecnej kadencji przewodniczący Komisji Statutowej Rady Miejskiej, pracuje także w komisjach ds. Rodziny i Polityki Społecznej oraz Budżetu i Finansów. Działa społecznie m.in. w Powiatowej Radzie Zatrudnienia i Śląskiej Fundacji Wspierania Przedsiębiorczości jako reprezentant miasta Gliwice.

31. Wypowiedź autorska o ważnym wydarzeniu pod gliwicką Radiostacją, "Wszystko co najważniejsze - tygodnik opinii", 2016.
"Z gliwickiej Radiostacji nieprzerwanie wysyłane są sygnały", dr Michał Jaśniok, gliwiczanin zakochany w swoim mieście.
Spotkanie przedstawicieli Konferencji Episkopatów Niemiec i Polski jest wspaniałym przykładem na to, że spod gliwickiej Radiostacji nieprzerwanie wysyłane są sygnały. Nie są to komunikaty wyłącznie odnoszące się do kwestii pokoju i pojednania – symbolika tego miejsca rozciąga się na znacznie większą liczbę asocjacji.
Gdy pierwszy raz w życiu pojawiłem się pod Radiostacją byłem pod silnym działaniem atmosfery tego miejsca. Z biegiem lat te emocje są jeszcze silniejsze. Dostrzegam zmiany, które przez ostatnie lata nastąpiły: nie tylko w odniesieniu do zagospodarowania tego miejsca, ale i te, które dotyczą nastawienia ludzi – także i mnie samego – do wielu spraw. Dzięki Radiostacji patrzę na różne kwestie inaczej, niż kiedyś. Duża w tym zasługa wielu cennych ludzi, którzy potrafili nadać jej nową symbolikę, a może nawet bardziej: pozwolić dostrzec ogromny potencjał symboliki, którą wieża od zawsze posiadała.
Charakterystyczna wieża przy ul. Tarnogórskiej jest przede wszystkim pamiątką wydarzeń z dnia 31 sierpnia 1939 r., gdy o godz. 20.00 doszło do prowokacji, w trakcie której uzbrojeni esesmani pod dowództwem funkcjonariusza niemieckiej służby bezpieczeństwa (SD) i oficera SS Alfreda Helmuta Naujocksa w ubraniach cywilnych napadli na niemiecką wówczas Radiostację. To spreparowane wydarzenie wykorzystane zostało dzień później przez niemiecką III Rzeszę jako ostateczne casus belli do rozpoczęcia wojny, będąc fragmentem znacznie szerzej zakrojonej akcji granicznych prowokacji niemieckiego wojskowego wywiadu i kontrwywiadu o kryptonimie „Tannenberg”.
Historycy zgodni są w większości co to tego, że akcja prowokacyjna przebiegła odmiennie, niż planowano. Komunikat o rzekomym przejęciu Radiostacji, nadany w języku polskim, był bardzo krótki i mógł być słyszany w promieniu zaledwie kilku kilometrów, wyemitowano go bowiem z mikrofonu burzowego, służącego do przekazywania danych pogodowych. Dlaczego? W obiekcie Radiostacji, przy ul. Tarnogórskiej nie działały studia mikrofonowe – były one zlokalizowane w kompleksie znajdującym się dalej, przy ul. Radiowej (Gleiwitzer Rundfunk). Oddział esesmanów przejął prawdopodobnie omyłkowo inny obiekt, który został mu wskazany! To pierwszy, stosunkowo mało znany fakt – kompleks Radiostacji składał się bowiem z dwóch, oddalonych od siebie, części. Służył on, w zamierzeniu jej budowniczych, do retransmisji programu rozgłośni wrocławskiej, czyli Reichssender Breslau. W ciągu dnia jej audycje słyszalne były po obu stronach granicy, dzielącej Górny Śląsk, nocą natomiast program z Gliwic słyszalny był w całej Europie, części Azji, a nawet w Ameryce Północnej. W budynku głównym zachowało się zresztą sporo oryginalnej przedwojennej aparatury. Po wojnie, do 1956 r. wieża wykorzystywana była jako „zagłuszarka” Wolnej Europy oraz maszt antenowy Radia Katowice.
Od kilku lat miejsce ożyło na nowo, ale w nowym wymiarze - funkcjonuje tutaj oddział Muzeum w Gliwicach - tematem muzealnych ekspozycji jest historia radia, jego wartość społeczna, techniczna i kulturotwórcza oraz sztuka mediów. Jest dziś Radiostacja przede wszystkim miejscem, w którym Niemcy, Żydzi, Polacy i przedstawiciele innych narodowości chcą – i potrafią! – rozmawiać o niełatwej przeszłości i - co chyba najważniejsze – wyciągać z niej wnioski. Pierwszy zatem i bardzo aktualny sygnał nadawany dziś spod radiostacji to sygnał pokoju.
To, co dla mnie bardzo ważne i – jak sądzę szalenie także istotne dla młodych ludzi – to nadanie symbolice historycznej nowoczesnego wymiaru, dotyczącego przyszłości. Władze Miasta Gliwice robią to niezwykle konsekwentnie. Radiostacja stała się symbolem zmian – nie tylko w stosunkach między narodami, ale jest symbolem także zmian technologicznych. Gdy odwiedzam to miejsce uśmiecham się zawsze widząc zdumione twarze uczniów słuchających o historii radia i elektroniki. Obecni 10-latkowie wychowani w technologiach obrazkowych nie potrafią się nadziwić, że przekazywanie informacji głosem było nie tak dawno jedyną realną formą komunikowania masowego. Muzealnicy udowadniają zwiedzającym, że i dziś radio może być atrakcyjne. Trudno wymienić liczbę projektów edukacyjnych realizowanych przez Miasto Gliwice ze wsparciem funduszy unijnych, które realizowane były na terenie Radiostacji, ale beneficjenci tych programów przyznają, że połączenie znajdujących się tam unikatowych zasobów muzealnych z pasją ludzi opowiadających o tym miejscu tworzy mieszankę wyśmienitą. To tu odbywa się każdego roku Industriada, czyli święto zabytków techniki, które przyciąga m.in. dzięki eksperymentom z dziedziny optyki, symulatorowi lotów i modelom lotniczym, doświadczeniom chemicznym i fizycznym, pokazom z dziedziny biomedycyny i mechatroniki i spotkaniom z robotami i astronomią. Drugi zatem sygnał nadawany dziś spod Radiostacji, niezwykle interesujący dla odbiorcy, to sygnał nieuchronności zmian.
Nieuchronność zmian nie jest dziś chyba przez nikogo podważana, ale coraz więcej osób dostrzega, że zmiana nie jest wartością samą w sobie, tzn. nie zawsze musi oznaczać zmiany na lepsze. Ostatnie lata przyniosły w otoczeniu gliwickiej Radiostacji wiele zmian – nastąpił dalszy rozwój strefy ekonomicznej, zakłady Opla oferują kolejne modele astry, jedna z gliwickich spółek stała się potentatem w zakresie projektowania linii montażowych dla przemysłu motoryzacyjnego, przy zbiegu dwóch autostrad powstało jedno z największych centrów dystrybucyjnych Tesco na kontynencie, spółki powstałe w Technoparku przygotowują multimedialne prezentacje dla Boeinga, tworzone są tu najnowocześniejsze konstrukcje dronów, znajduje się tu także jedyny w Europie Środkowo-Wschodniej ośrodek szkolenia pilotów bezzałogowych statków powietrznych. Dokonujący się w mieście rozwój przyciąga uwagę takich europejskich potentatów, jak np. konsorcjum Airbusa. Ta nieuchronność transformacji, co warto zaznaczyć, widoczna jest nie tylko w odniesieniu do technologii. Zmienia się jakość życia wokół Radiostacji. Tylko w ostatnich czterech latach w jej najbliższym sąsiedztwie powstało 220 nowych mieszkań komunalnych, 7 nowych boisk wielofunkcyjnych, 170 nowych kamer czuwa nad bezpieczeństwem, a 70 nowo zakupionych autobusów nieskopodłogowych korzysta z pomocy oferowanej przez inteligentny system zarządzania ruchem, nadając im (oraz karetkom pogotowia) priorytet w ruchu na skrzyżowaniach. Korzystne zmiany w Gliwicach nie oznaczają jednak, że rozwój jest dobrem powszechnym – sytuacja miast sąsiadujących jest inna, co jest konsekwencją odmiennych decyzji strategicznych podejmowanych przez ich władze w przeszłości.
Trzeci nadawany dziś sygnał spod Radiostacji dotyczy wartości komunikowania się międzykulturowego. Bariery językowe stają się obecnie coraz mniej krępujące, szczególnie dla młodych obywateli. To miejsce przyciąga przedstawicieli różnych narodowości, którzy w trakcie szkoleń, seminariów, konferencji, wizyt studyjnych mogą wymienić się doświadczeniami i przekonują się, jak wiele nas w globalnej wiosce łączy. Początkowy zasięg nadawania Radiostacji został więc zdecydowanie zwiększony, a sygnały niesione są teraz nie przez 8-cio kilowatowe nadajniki na częstotliwości 1231 kHz, jak to miało miejsce w roku 1935, lecz przez zaangażowanych ludzi w bardzo wielu wymiarach komunikowania się.
Radiostacja jest miejscem, które odkrywa się stopniowo. Towarzyszy jej wiele ciekawostek, które nie sposób poznać od razu. Owszem, Wikipedia poda, że jest ona jednym z najciekawszych zabytków techniki, będąc unikalnym dziełem sztuki inżynierskiej i świadectwem odwagi jej budowniczych - pomimo swojej wysokości (111 metrów) nie ma ani jednego elementu z żelaza! Jest wykonana z modrzewiowych belek, które łączone są ponad 16 tysiącami mosiężnych nitów. Na szczyt wiedzie 365 szczebli drabiny. Obecnie jest prawdopodobnie najwyższą drewnianą konstrukcją tego typu na świecie. Łatwo dostrzec także podobieństwo jej kształtu do wieży Eiffla, szczególnie gdy jest oświetlona nocą. Jednak doświadczenie pozornego kołysania się masztu Radiostacji, gdy stoi się u jej podstawy – to zdumiewające optyczne złudzenie - trzeba doświadczyć je samemu! Można także przeczytać, że teren wokół wieży służy gliwiczanom jako miejsce wypoczynku na łonie natury i spotkań z kulturą - w sezonie wiosenno-letnim organizowane są tam koncerty – to wszystko prawda, ale emocji związanych z uczestnictwem na tych koncertach trzeba (i warto!) doświadczyć osobiście.
Potencjał symbolicznego oddziaływania Radiostacji jest zresztą nieskończony. Od wielu lat maszt iluminowany jest przez kilka tysięcy diod LED o niezwykle silnym strumieniu światła. To pozwala – za zgodą konserwatora zabytków – na nadanie nocą obiektowi dowolnych barw – w narodowe święta przenikają się zatem kolory biały z czerwonym, w samorządowe rocznice mogą to być barwy miejskie, czerwono-niebieskie. Podświetlenie wieży kolorem niebieskim, w ramach globalnej kampanii Organizacji Narodów Zjednoczonych ”Light it Up Blue” pozwala skierować uwagę na obchody Światowego Dnia Autyzmu. Oświetlenie wieży Radiostacji na niebiesko-żółto było także symbolicznym poparciem dla rozwiązywania trudnych spraw na drodze dialogu i porozumienia, stając się niezwykle silnym, dostrzegalnym sygnałem jedności z narodem, którego niepodległość została zagrożona.
Radiostacja jest bez wątpienia tym miejscem, które ma charakter unikatowy (najwyższy drewniany maszt na świecie) oraz historyczny (związany z „prowokacją gliwicką”). To dwa ważne kryteria decydujące o umieszczeniu wyjątkowych miejsc na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Dążenie do uzyskania tego statusu wiąże się nie tylko z prestiżem i względami promocyjnymi, ale pozwala także zmobilizować społeczność wokół tematu, jakim jest dziedzictwo industrialne regionu. Władze Miasta Gliwice zabiegają o to intensywnie – tym bardziej że ONZ rozważa zamknięcie listy na liczbie 1000 obiektów (na razie jest ich 981).
Głos przedstawicieli Konferencji Episkopatów Niemiec i Polski, w szczególności kazanie wygłoszone przez kard. R. Marxa spod gliwickiej Radiostacji 31 sierpnia 2014 roku, dzięki wszechstronnej symbolice tego miejsca, ulega dodatkowemu wzmocnieniu.

32. Wypowiedź autorska o wizycie B. Komorowskiego, "Głos Bierunia", 2016.
Wizyta byłego prezydenta w Bieruniu jest sygnałem dwóch ważnych zmian. Po pierwsze doradcy ds. strategii politycznych zaczynają - na szczęście - dostrzegać, że Polska to nie tylko miasta powyżej 200 tys. mieszkańców. W ostatnich latach widzimy procesy deglomeracyjne - rośnie liczba wyborców, którzy porzucają dotychczasowe wielkomiejskie miejskie życie i wybierają sympatyczne, niewielkie miasta. Pozostają jednak w dalszym ciągu zainteresowani ofertą polityczną Platformy. Utrzymywanie relacji z lojalnymi partnerami jest zawsze ważne, nie tylko w polityce i dobrze, że o tym nie zapomniano. Po drugie, co cieszy mnie szczególnie, marketing w polityce przestaje się wreszcie ograniczać wyłącznie do fazy kampanii wyborczych. Nowoczesny marketing polityczny to obustronna wymiana korzyści, w ramach której nie traktuje się partnera (polityka, wyborcę) instrumentalnie, lecz na serio, gdzie komunikowanie trwa cały czas, a nie tylko na 2 tygodnie przed wyborami. Wszelkie przejawy tego nowego i korzystnego dla wyborców podejścia warto docenić.
dr Michał Jaśniok, spec. ds. marketingu strategicznego w polityce, autor wielu publikacji dot. budowania relacji na linii polityk-wyborca, Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach.

Wybrane wypowiedzi prasowe